Rodenko (deel 10): Verbannen.

Voor Noten en Arabische tekst hier klikken.

Maar om tot Maroef terug te keren…of nee, laten we liever de ijlbode volgen, dan kunnen wij meteen zien wat zich inmiddels in Nefjorek aan het hof heeft afgespeeld. Het zal de lezer die over mensenkennis beschikt, alreeds duidelijk zijn, dat de minister zijn nederlaag niet zonder meer geslikt heeft en dat hij in die tussentijd niet heeft stilgezeten, en inderdaad was hij er langzamerhand weer in geslaagd, het wantrouwen van de sultan ten opzichte van emir Maroef opnieuw aan te wakkeren. En de ijlbode arriveerde in het paleis juist op het ogenblik, dat de minister tegen de sultan zei:

“Nee, majesteit, die man verdient geen vertrouwen en wat het verhaal van uw dochter betreft: u ziet toch zelf wel, dat zij dodelijk verliefd op hem is, en dat zij alleen maar probeert haar man te beschermen! Ligt het trouwens niet het meest voor de hand dat hij gewoon gevlucht is, omdat hij wel begreep dat zijn gedrag vroeg of laat uit moest komen? Geloof me, majesteit, die man is een gewone internationale oplichter en hij heeft u lelijk te pakken gehad!”

Op dit ogenblik echter, juist toen de sultan, reeds half en half overtuigd door de woorden van zijn minister, zijn mond wilde openen om de nodige orders uit te vaardigen, trad de ijlbode binnen en sprak, na zich diep ter aarde gebogen te hebben:
“Majesteit, ik ben door mijn meester, de edele en grootmachtige emir Maroef, uw schoonzoon, vooruit gezonden om u zijn spoedige aankomst te melden; hij bevindt zich aan het hoofd van een grote, rijk beladen karavaan die minder snel vooruitkomt dan ik vanwege de zware kostbaarheden die de lastdieren te vervoeren hebben.” En na deze woorden boog de mammeluk opnieuw diep ter aarde en trok zich vervolgens terug.

En toen de sultan dit nieuws hoorde, raakte hij geheel buiten zichzelf van vreugde en opwinding en riep:
“Zie je wel? Zoek altijd de zonnige kant op! Jippie!! Heb ik het niet gezegd? Blauwe ski’s al rond de kornel, zoals een van onze Vijftigers het uitdrukt, wat hij er ook mee mag bedoelen (1).  Maar ik zag direct, dat emir Maroef geen loze praatjesmaker was. Jaja, mensenkennis! Koppetje! Van je jippiejippiejee!...Maar jij,” wendde hij zich vervolgens toornig tot zijn minister, ”weet je wat je bent? Een hiel, een raaskal, een sukker, (2) een misdadige pessimist! Ik weet nog niet of je alleen maar een klier van een ezelsveulen en een chagrijnige imbeciel bent of een spion en landverrader die heult met mijn vijanden, maar dat zal ik wel uitvinden!” (3) En de minister die zich altijd op een degelijk inzicht en zijn gezonde verstand had laten voorstaan (maar hij wist niet, de arme, dat het gezonde verstand ’s mensen grootste vijand is) was zo volkomen uit het veld geslagen, dat hij geen woord wist uit te brengen en zich alleen maar sprakeloos voor de voeten van de sultan kon neerwerpen. De sultan liet hem echter liggen waar hij lag en verliet het vertrek ten einde orders te geven om de stad te versieren en voorbereidingen te treffen om zijn schoonzoon in feestelijke optocht tegemoet te rijden.

En vervolgens begaf hij zich naar de appartementen van zijn dochter om haar het heugelijke nieuws mee te delen. En toen prinses Marilyn haar vader hoorde spreken over de aankomst van Maroef aan het hoofd van een karavaan die zij zelf uit haar duim gezogen meende te hebben, kon zij haar oren niet geloven en zij wist niet meer of zij waakte of droomde; zij staarde naar haar duim, alsof het een vreemd soort monster was. En toen zij over de eerste verrassing heen was, dacht zij:
“Wat zou die olijkerd van een Ma nu weer in zijn schild voeren? Als hij maar op zijn tellen past, want de kruik gaat zolang te water tot hij breekt. Of zou het werkelijk waar zijn en heeft hij mij die nacht alleen maar een beetje voor de gek gehouden met zijn verhaal over Egypte en zijn eerste vrouw, de feeks Hajbaj? Misschien wel om mij te straffen voor mijn indiscretie; of om mijn liefde op de proef te stellen? Nu, we kunnen alleen maar afwachten.” (4)  Maar uiteindelijk liet ze niets van haar verbazing blijken en zei alleen met een blijde lach:
“Ha, eindelijk!” En de sultan verliet haar weer om zich aan het hoofd te stellen van de stoet die Maroef ter verwelkoming tegemoet reed.

Maar het meest van allen was wel de koopman Ali, de oude vriend van Maroef, die beter dan wie dan ook wist hoe het met de fameuze rijkdommen van Maroef gesteld was. En toen hij de versieringen zag die overal werden aangebracht en de alom heersende feeststemming en toen hij op vragen vernomen had dat dit alles in verband stond met de aankomst van emir Maroef en zijn fabelachtige karavaan, sloeg hij zijn handen in elkaar en zei bij zichzelf:
“Allah, Allah, wat haalt hij nu weer in zijn hoofd? Als dat maar goed afloopt! Ik ben bang, dat ik hem wat te veel chocoladerepen heb gegeven. Ik hield mijn hart al vast, toen hij zo onverwacht met de prinses trouwde en was blij, toen ik hoorde dat hij tijdig de vlucht had genomen en net op tijd de dans was ontsprongen. Maar hij is bij zijn vlucht zeker op een chocoladepalmenplantage terecht gekomen en heeft zich nu zo vol gegeten, dat het helemaal in zijn bol is geslagen. Allah sta hem bij!” En aangezien hij toch niets anders kon doen, bleef hij te midden van de andere mensen staan wachten op de aankomst van de karavaan.

En het duurde niet lang of men hoorde in de verte een gejuich dat gaandeweg aanzwol en dichterbij kwam; en terwijl iedereen reikhalzend op zijn en andersmans tenen ging staan, de kinderen op de schouders getild werden, de mensen die achteraan stonden aan stokjes bevestigde spiegeltjes omhoog staken, de mensen van de dertigste verdiepingen hun kijkers in gereedheid brachten, en hier en daar met een doffe plof iemand uit een volgepropt venster viel, -- terwijl al dit vrolijke en verwachtingsvolle geroezemoes aan de gang was, bleef het gejuich maar zwellen totdat iedereen op zijn vingers kon natellen, dat de stoet nu inderdaad niet veraf meer kon zijn. En ja hoor, lezers, daar kwam de stoet om de hoek! En hoewel het de hele dag bewolkt geweest was, brak op hetzelfde ogenblik het zonnetje door, het traditionele zonnetje van het traditionele Al-Merikaanse optimisme dat voor de zoveelste keer gelijk gekregen had; en, lezers, het zonnetje glimlachte alsof het zeggen wilde: denk aan artikel één van de Al-Merikaanse grondwet! En, oh lezers, daar was de stoet! Een sprookje, ik weet er geen ander woord voor! En al zwol het gejuich nu tot een oorverdovend kabaal aan, toch voelde men dat iedereen innerlijk een ogenblik stil was van zoveel sprookjesachtige, ik weet er geen ander woord voor, schoonheid! De luisterrijke stoet werd vooraf gegaan, lezers, door twaalf reusachtige negers, bewapend met lange stokken waarmee zij ruim baan maakten voor de luisterrijke stoet; en hun zwarte gezichten glommen van trots op deze bijzondere dag, alsof zij wilden zeggen: Ook ik ben Al-Merika! En daarop, lezers, volgde een poosje niets; maar het was geen gewoon niets, welnee! Het was een niets, geladen met spanning en kloppend van blijde verwachting, een sprookjesachtig niets als ik het zo mag uitdrukken. Er is trouwens geen ander woord voor. En toen het niets voorbij was naderde er……o, lezers, de tong stokt me in de keel!… toen naderde er een fleurige stoet van als krijgslieden uitgedoste pin-opslavinnen, vooraf gegaan door een majoortje! En van de heupen opwaarts waren zij gekleed in niets dan haar benen! En het waren benen die schreden alsof zij nooit zouden sterven en die glommen van trots op deze bijzondere en feestelijke dag alsof zij wilden zeggen: Ook ik ben Al-Merika! En inderdaad, lezers: weerspiegelde zich in het rozige en toch vormvaste  bloot dezer feestbenen niet iets van het zonnige en toch daadkrachtige optimisme dat Al-Merika groot gemaakt heeft? Waren het geen benen die noodden tot daden? En welk land, ik vraag het u, lezers, welk land dat ook maar iets menselijks heeft zou niet op zulke steunpilaren willen steunen… Maar reeds was dit kranige en wakkere stoetje, dat een welverdiend applaus oogstte, voorbij gestapt, en aller blikken richtten zich op het niets dat nu volgde, een nog veel sprookjesachtiger niets dan het eerste, opgeluisterd als het werd door het nu reeds duidelijk hoorbare hoefgetrappel van de hoofdstoet en de karavaan zelf! Lezers, lezers, laat ik die enkele seconden die ons nog scheiden van de verschijning van de karavaan die ieder ogenblik verschijnen kan…o wacht! Dáár kwamen de spróókjes… nee, toch niet. Laat ik dus de enkele seconden die ons nog resten vullen met u mede te delen, dat dit een zéér bijzondere dag was. Nog nóóit in de geschiedenis…. Maar wacht! Ja, ja, jááá, dáár kwam de sprookjesachtige stoet in zicht, de luisterrijke, zonnige karavaan! Lezers, dit schouwspel was werkelijk iets bijzonders, ik weet er geen ander woord voor. Of ja, fantástisch, dat is het woord! Voorop reden Maroef en sultan Sam, maar sultan Sam verzonk bij Maroef geheel in het niet: nog nooit hadden de bewoners van Nefjorek zo iets stralends en luisterrijks, zo iets schitterends en vorstelijks gezien als emir Maroef zoals hij hoog te paard en minzaam glimlachend en met gulle hand goudstukken rondstrooiend door de feestelijk versierde straten van hun stad reed! En dan de eindeloze karavaan die volgde, beladen met kostbaarheden en geëscorteerd door bereden mammelukken in fantastische kledij met wapperende vederbossen op hun hoofd! Nee, het was in een woord fantástisch! Onbeschrijfelijk!

En ook de koopman Ali wist niet wat hij zag, en hij zei bij zichzelf:
“Nou breekt m’n muil! Hij heeft ‘t ‘m gelapt, die ouwe muilenlapper! Met hulp van zijn vrouw, prinses Marilyn natuurlijk. Ze zullen samen deze circusvertoning op touw hebben gezet om de sultan om de tuin te leiden. In die kisten en die balen zal wel gewoon houtwol zitten, of een paar met het geld van de prinses gekochte stoffen en voor de rest waardeloze rommel. Maar tegen de tijd dat men daar achter komt, zal hij wel weer iets nieuws verzonnen hebben; en ik dacht dat ik hem moest leren wat bluf was!” En hij slaagde erin op een onbewaakt ogenblik door de afzetting te glippen en Maroef te naderen; en hij zei zo dat alleen Maroef hem kon horen:
“Zo, opperste sjeik van alle schelmen! Hoe gaat het met de bluf? Ik zie, dat ik je geen lessen meer hoef te geven. Nou succes, kerel, ik zal voor je duimen!”
En Maroef barstte bij deze woorden in en luide schaterlach uit en zei:
“Kom me morgen op het paleis bezoeken: ik heb je heel wat te vertellen!”

En toen de karavaan het paleis bereikt had, nam Maroef in volle glorie plaats op een troon naast die van de sultan. En hij liet om te beginnen alle kisten en manden met goudstukken, parelen, edelstenen, en juwelen naar de schatkamer vervoeren en in de schatkist storten, met uitzondering van een paar dozijn kisten waarvan hij de inhoud met handen vol aan de omstanders begon uit te delen. En hij liet de balen met kostbare stoffen komen en ging hiermee op dezelfde wijze te werk, en hij overlaadde de hofdignitarissen, de generaals, de ambtenaren en hun echtgenoten en verder ieder die maar in zijn buurt kwam, zodanig met geschenken dat sommigen weldra onder de last bezweken. En de sultan werd intussen steeds zenuwachtiger, toen hij zag hoe zijn schoonzoon met al die kostbaarheden omsprong; en hij wrong zijn handen en danste van het ene been op het andere en riep bij elke nieuwe schenking uit: “Genoeg, m’n zoon! Als je zo doorgaat, houden we zelf niets over! O, die mooie robijnen! O, die prachtige zij! Bij Allah, hou op of ik krijg een hartaanval!”

Maar Maroef glimlachte alleen maar en zei: “Maak u geen zorgen, mijn voorraad is onuitputtelijk.” En op een gegeven ogenblik kwam de minister terug en meldde de sultan, dat niet alleen de schatkist maar de hele schatkamer van onder tot boven vol was, terwijl de kisten en manden nog lang niet leeg waren. En de sultan zei: “Goed, vul de volgende kamer”, terwijl Maroef er achteloos en zonder op te kijken aan toevoegde: “En vul daarna een derde en een vierde kamer; en als je er plezier in hebt mag je voor mijn part, en als de sultan het goed vindt, het hele paleis van de grond tot aan de veertigste etage met dat spul volstoppen; wat maakt een paar ton meer of minder uit? Voor mij heeft het evenveel te betekenen als zand van zee.”

En sultan Sam wist niet meer of hij waakte of droomde. Maroef echter haastte zich, nadat hij alle in de troonzaal bijeengebrachte kostbaarheden had uitgedeeld, naar zijn echtgenote prinses Marilyn, en zodra Marilyn hem zag, snelde zij hem verheugd tegemoet en wierp zich met een: “Ha, die Ma!” in zijn armen.

“Ha, die Ma!” zei Maroef, en de eerst volgende ogenblikken werden geheel door kussen en omhelzingen ingenomen. Daarop echter zei Marilyn: “Zo, zo, m’n suikermannetje. En hoe maken Hajbaj en de zeven bloedjes van kinderen het, sinds we elkaar voor het laatst gesproken hebben?”
“Hajbaj?” vroeg Maroef verschrikt! “En over wat voor bloedjes van kinderen heb je het?”
“Ach nee, die heb je er niet bij genoemd,” zei Marilyn. “Jammer, die hadden er eigenlijk ook bij gehoord, dat had het verhaal nog echter gemaakt.”
“Wat bedoel je toch?” vroeg Maroef.
“Wat ik bedoel?” zei Marilyn. “Ik bedoel dat jij, m’n olijkerd, me lelijk voor de mal hebt gehouden met je gekke verhalen over Egypte en die feeks van je en dat je een arme zuilenplakker was…”
“Muilenlapper,” zei Maroef.
“Goed, muilenlapper, wat doet het er toe? Je wou me op de proef stellen, hè? Kijken of ik wel genoeg van je hield. Nou, mannetje, de proef is geslaagd, maar reken maar, dat ik je die voordegekhouderij nog eens betaald zal zetten!”

Maroef moest hierop onbedaarlijk lachen, en toen hij uitgelachen was, zei hij:
“Ik zal je straks alles wel uitleggen, m’n duifje. Maar kijk eerst eens wat ik voor je heb meegebracht.” En hij gaf haar een prachtig gewaad, benevens een parelcollier dat uit tien rijen van veertig parels, groot als duiveneieren, bestond en een paar arm- en enkelbanden van puur, fijn geciseleerd goud en ingelegd met robijnen en smaragden; en aangezien dit alles het werk was van de dzjinni’s en ifrieten kan men zich voorstellen, dat het van een perfectie was, waar geen aardse koopman tegenop kon. En Marilyn, die als Cholliwoetster toch het een en ander gewend was, sloeg haar handen ineen van verbazing, toen zij deze kostbaarheden zag; en zij riep verrukt uit:
“O honinglammetje, hoe kom je aan die prachtige dingen? Ik durf ze nauwelijks te dragen, het zijn echt van die dingen die in een glazen kastje in een museum horen te staan. Maar ik zal ze bewaren voor de feestdagen.”
“Niks bewaren,” zei Maroef. “Bij ons is het voortaan elke dag feest! En ik ben van plan, je elke dag weer andere toestanden te geven die net zo mooi zijn als deze. Nog veel mooier! Haha, m’n snoepprinses, je zult eens zien wat we allemaal gaan doen! Maar…eh…over doen gesproken….”
“Ik weet wat je denkt,” zei Marilyn schalks.
“Nou laten we het dan doen,” zei Maroef. En zij deden het; en hoewel zij het naar wederzijdse tevredenheid deden, besloten zij toch nog een keer over te doen; en toen zij het hadden overgedaan, begonnen zij weer van voren af aan. En zo bleven zij voortgaan, tot het kraaien van de haan aankondigde dat het tijd was om op te staan.

En Maroef was nog maar nauwelijks uit bed gestapt, toen hij de stem van de sultan hoorde die vroeg of hij binnen mocht komen; en hij haastte zich de deur voor hem te openen. En de sultan trad binnen met zo’n trieste en terneergeslagen uitdrukking op zijn gezicht, dat Maroef hem snel op de divan deed plaats nemen en hem een glas water bracht. En Marilyn, geschrokken van het uiterlijk van haar vader en dit ongewoon bezoek zo vroeg op de morgen, kwam ook vlug uit bed en vroeg met trillende stem:
“Wat is er vader? Is er iets ergs gebeurd?”
“Helaas!” zuchtte sultan Sam. “Ik durf het nauwelijks te vertellen. Een ramp, mijn zoon, bereid je voor op een ramp! Die prachtige mammelukken van je….en die niet alleen….O Allah, ik weet niet hoe ik het zeggen moet! Ik ben er helemaal van ondersteboven.”
“Zeg het maar, vader,” zei Marilyn. “Zijn ze aan het muiten geslagen?”
“Nog veel erger!” zuchtte de sultan. “ze…ze zijn weg!” Alle tweeduizend mammelukken, de kameel- en muilezeldrijvers, de muilezels en de kamelen! Ze zijn vannacht allemaal spoorloos verdwenen en niemand weet waar heen of wat er van ze geworden is. O, o, wat een ramp!”
“Hebben ze het paleis geplunderd?” vroeg Marilyn.
“Nee, dat niet,” zei de sultan. “Er wordt niets vermist. Dat wil zeggen, alleen een paar pin-opslavinnen…”
“Hahaha!” lachte Maroef. “De schalken! Tjonge, geef ze eens ongelijk; ze willen de eeuwige jachtvelden een beetje versieren, denk ik. Maar schoonvader, maak u over die toestanden geen zorgen, een paar duizend mammelukken en kamelen meer of minder, wat zou dat? Ik kan er op ieder gewenst moment net zoveel krijgen als ik wil. Meer dan de hele stad Nefjorek kan bevatten. Stel u dus gerust en zet een wat vrolijker gezicht, want dit verlies betekent voor mij minder dan niets.” 

En sultan Sam verliet verbaasder dan ooit, zó verbaasd inderdaad, dat hij aan zijn eigen verstand begon te twijfelen, het appartement van zijn schoonzoon; en hij liet zijn minister komen en vertelde hem alles wat hij gehoord had. En hij voegde eraan toe:
“Ik vertel je dit, niet omdat je weer in de gratie bent, maar eenvoudig omdat ik er met iemand over moet spreken want mijn verstand staat hierbij stil. Wat denk je van dit alles?” (5)“Wat doet het ertoe wat ik denk, majesteit?” zei de minister, die onmiddellijk begreep, dat dit zijn kans was om wraak te nemen op de gehate emir Maroef. “Ik ben toch maar een hiel, een sukker en een zwartkijker.”
“Hiel en sukker neem ik terug wanneer je iets verstandigs weet te zeggen,” zei de sultan.
“En raaskal,” zei de minister.

“En raaskal,” zei de sultan. “Zwartkijker (6) kan ik niet terugnemen, want dat ben je nu eenmaal. Je zult toch moeten toegeven, dat die schatten echt zijn en dat emir Maroef ons in dat opzicht niet misleid heeft. Alleen, het lijkt wel wat veel van het goede zou je zeggen. Niet dat ik er iets tegen heb, maar die vreemde geschiedenis met die verdwenen mammelukken… Ik voel me op een of andere manier niet op mijn gemak. Wel, wat denk je ervan?”
“Tja,” zei de minister, terwijl hij bedachtzaam zijn bril afzette. “Wanneer u mij naar mijn mening vraagt zou ik zeggen dat hier iets achter steekt.”
“Precies,” zei de sultan. “Dat was ook mijn idee. Maar wat?”
“Er is maar één manier om dat te weten te komen,” zei de minister. “Ik zou u willen adviseren, emir Maroef uit te nodigen voor een intiem wijnfuifje van mannen-onder-elkaar en er op toe te zien, dat hij diep in het glas kijkt; en zodra de dronkenschap zich van hem meester begint te maken, hoort u hem voorzichtig uit. U weet dat dronken mensen meestal de waarheid zeggen.”
“Een uitstekend idee,” zei de sultan. “Er zit toch meer in je dan ik dacht. We zullen vanavond meteen de pref op de som nemen.”

En toen het avond werd, nodigde de sultan zijn schoonzoon, emir Maroef, en zijn minister uit voor een intiem wijnfuifje; en hij zag erop toe, dat de beker van Maroef geen ogenblik leeg was. En Maroef, die niet gewoon was om wijn te drinken, raakte al spoedig in rozige en expansieve toestand van alle-mensen-worden-broeders; en zijn tong begon te draaien als de wieken van een molen. En toen hij het stadium bereikt had, waarop hij zijn linkerhand niet meer van zijn rechter kon onderscheiden (7) link voor de noten werkt niet, noten staan in bijlage en onder de tekst.)), de minister vriendschappelijk op de schouder begon te kloppen en de sultan aan zijn sik te trekken, vroeg deze laatste op zeker ogenblik:
“Vertel ons toch eens wat over je leven, schoonzoon. Een bereisd man als jij zal in zijn leven heel wat meegemaakt en heel wat interessante dingen gezien hebben, en nu we hier toch zo gezellig bij elkaar zitten, zou je ons best eens iets over jezelf kunnen vertellen.”
“Hahaha! Intezezzante dingen?” riep Maroef uit. “Tjonge, z-schoonpa, je zult zdeil achtellovel slaan azze azzik je de toe toezdanden vertel die ik heb meegemaakt. Zdeil! En jij ook, m-mimmemister… nog dzeiler! Weden jullie waddik ben? Een o een olijkerd bennik! Nolijkerd! Dazzet woord. Kenne lullie die mop van dakkameel dakwam in een koffiehuis  en dazzet….”
“Jaja, die kennen we,” zei de minister snel, “maar je zou ons over jezelf vertellen.”
“Haha, dazwaar!” zei Maroef. “Dazze dazzeen veel beet betere mop. Zjongejonge, dazzijn toeste zijn toestanden..!” En daarop begon hij de sultan en de minister omstandig zijn gehele geschiedenis te verhalen, zonder iets te verzwijgen; en ook het vinden van de schat der Inka’s en het geheim van de kornalijn verzweeg hij niet.

En de sultan en zijn minister keken elkaar aan en beten op hun nagels van opwinding, want nooit hadden ze gedacht, dat zijn historie zó wonderbaarlijk zou zijn! En de minister zei tegen Maroef:
“Nou, beste vriend, dit is wel het meest fantastische verhaal dat ik ooit gehoord heb! Ik moet zeggen, je bent inderdaad een olijkerd, hoor!”
“Juist Nolijkerd,” bevestigde Maroef, terwijl hij glom van trots. “Dazzet woord. Nolijkerd!”
“Laat eens kijken die ring,” vervolgde de minister. En Maroef die allang niet meer wist wat hij zei of deed, nam de ring van zijn vinger en gaf hem aan de minister:
“Daddizzie,” zei hij. “En daar in die kor konnelijn dazit me vvriend, ouwe jongen Winnetoe.”

De minister nam met fonkelende ogen de ring aan en wreef snel over de kornalijn, zoals Maroef had uitgelegd. En op hetzelfde ogenblik klonk een luid gegiechel en de stem van Winnetoe riep:
“Hi-hi-hi! Wat is er van uw dienst? Maar alsjeblieft, wrijf niet langer want ik kan niet tegen kietelen. Wenst ge, dat ik bouw of dat ik afbreek, dat ik een berg doe verdwijnen of dat ik een stad doe verrijzen, dat ik een paar koningen naar de eeuwige jachtvelden zend of een paar koninginnen ontvoer?”

En de minister antwoordde:
“Ik beveel je deze onwijze sultan hier en zijn schoonzoon, de imbeciel Maroef, onmiddellijk op te pakken en in de woestijn neer zetten waar ze van honger en dorst zullen omkomen.”
“Ik hoor en gehoorzaam,” zei Winnetoe triest, en in een oogwenk werden de sultan en Maroef als strootjes opgeheven en sneller dan de wind verplaatst naar een droge en barre woestijn, die slechts bewoond werd door de eenzaamheid en de dood.

 

On the road (Deel 9)

Klik hier voor commentaar en originele Arabische tekst.

Zoals de lezer uit het voorafgaande heeft kunnen opmaken, waren Marilyn en Maroef op het punt van bluf aan elkaar gewaagd; maar daarmee waren de moeilijkheden nog niet van de baan. En hoe het nu verder moest, bleef voorlopig nog het geheim van Allah. Maar laat ons thans de arme Maroef volgen- want arme is het juiste woord: niet gewoon om paard te rijden had hij al gauw het gevoel of hij op een stapel gloeiende kolen zat; en het leek hem of alle botten in zijn lichaam gekraakt werden en aan de nacht scheen geen einde te komen. En hij zei bij zichzelf:
“Maroef, ouwe schobbejak, dat komt er nu van wanneer je de waarheid vertelt. In plaats ....au! Rotbeest, kun je niet wat rechter lopen…? In plaats dat ik in een zacht bed lig, omringd door de geurende ledematen van een liefhebbende vrouw, een vrouw wier adem alleen al in staat was de wonden van mijn eerste huwelijk te genezen, ben ik nu veroordeeld om op dit martelwerktuig een onbekende bestemming tegemoet te rijden!! Oooh….Koest! Koest zeg ik. Tjonge, wat zeg je tegen zo’n beest om hem wat langzamer te laten lopen? Ik wou dat hij niet telkens net precies opwipte als ik neerwip! ….En al zouden ze me morgen levend verbranden, dan zou toch deze nacht nog een nacht van genot geweest zijn, terwijl ik nu alleen maar langzaam doodgemarteld word en mijn botten morgen ongetwijfeld over heel Al-Merika verspreid zullen liggen (1). Ach, ach, wat een toestand!”

Intussen echter had zijn paard hem, dwars door eindeloze woestijnen afgewisseld door prairiën, een flinke afstand doen afleggen en toen de morgen aanbrak bevond hij zich reeds diep in het wilde westen van Al-Merika. En bij de eerste zonnestralen zag hij in de verte een kleine nederzetting liggen, en op de weg daarheen passeerde hij een fellah die bezig was met twee bizons zijn land te beploegen. En aangezien hij bij zijn haastige vertrek uit het paleis vergeten had mondvoorraad mee te nemen, had zich bij al zijn kwellingen ook nog die van de honger en dorst gevoegd, en dus kwam hij naderbij en riep: “Heya, fellah!” En de fellah groette terug en zei: “Allah, zij met u! U bent zeker een mammeluk van de sultan?” “Zoals je ziet,” zei Maroef.

Daarop heette de fellah hem in hoffelijke bewoordingen welkom en verzocht hem af te stijgen en zijn gast te zijn. En Maroef zag, dat hij een edelmoedig en gastvrij man voor zich had; maar toen hij een blik op het armelijke hutje wierp, begreep hij dat de fellah zelf zo goed als niets bezat en dat zijn gastvrijheid hem duur te staan zou komen. (2) En dus zei hij:
“Goede vriend, ik vrees dat ik je in grote moeilijkheden breng wanneer ik je gastvrijheid accepteer; sta mij daarom toe mijn tocht voort te zetten, tot ik gindse nederzetting bereikt heb.”

Maar de fellah wilde daar niet van weten, want gastvrijheid tegenover vreemden geldt in het wilde westen van Al-Merika als eerste en hoogste zedelijke plicht; en bovendien hoopte hij nieuwtjes te horen over de vreemde gebeurtenissen aan het hof en de grote ‘boem’ waarvan de geruchten zelfs in deze afgelegen streek waren doorgedrongen. “Geen sprake van,” zei hij daarom, “u bent mijn gast. Ik heb op het ogenblik wel niets in huis om u aan te bieden, maar de nederzetting is niet ver en wanneer u zo vriendelijk wilt zijn in mijn hutje plaats te nemen, ga ik direct het nodige halen.”
“Maar, “ zei Maroef, “het is toch altijd nog een flink eind lopen; ik kan toch beter zelf even naar de nederzetting rijden en daar op de oealstrit het nodige voor mijzelf en mijn paard kopen?”
“De oealstrit?” zei de fellah. “Er is daar zelfs geen gewone soek; we zijn hier arme pioniers en leven alleen van wat we zelf verbouwen; er wordt hier geen handel gedreven, maar als we iets nodig hebben, lenen we van elkaar of ruilen het. Ik smeek u dus bij Allah en de Profeet mijn gast te willen zijn en even geduld te willen hebben tot ik het nodige gehaald heb; en ik zal ook de haver voor uw paard niet vergeten.”

Toen Maroef nu zag dat hij niet kon weigeren zonder de arme fellah te kwetsen, liet hij zich van zijn paard zakken (en een zucht van verlichting ontsnapte hem) en liep met stramme benen naar het hutje van de fellah, terwijl deze intussen in looppas in de richting van de nederzetting verdween. Toen Maroef echter op de drempel van het hutje wilde plaatsnemen om de terugkeer van de fellah af te wachten, sprong hij met een sprong van pijn weer op: zijn zitvlak was inderdaad zo rauw geworden dat het zitten hem voorlopig onmogelijk was. En dus bleef hij, na zijn paard vastgebonden te hebben, wat heen en weer lopen; en door de beweging begonnen zijn verstijfde ledematen weer wat soepeler aan te voelen en het bloed begon weer door zijn aderen te stromen en tot zijn verrassing merkte hij, dat al zijn botten nog op hun door Allah beschikte plaats zaten. En terwijl hij zo heen en weer liep, dacht hij intussen: “Arme fellah! Ik herinner me nog maar al te goed de tijd dat ik zelf net zo arm was als hij en ik weet wat hij zich moet getroosten om een gast te kunnen onthalen. En bovendien houd ik hem nog van zijn werk, wat nog eens een extra schadepost betekent. “Wacht, tjonge, dat is een idee!” riep hij plotseling uit. “In plaats van hier maar wat rond te lopen, kan ik net zo goed zijn plaats aan ploeg innemen en hem ten minste dit tijdverlies besparen.”

Zo gezegd, zo gedaan; en gekleed als hij was in zijn prachtige goud doorweven gewaad van sultanelijke mammeluk nam hij zonder aarzelen de ploeg ter hand en zette d bizons in beweging. Maar deze hadden nog maar enkele stappen gedaan, toen de ploegschaar plotseling ergens tegenaan stootte (3) en bleef haken; en de bizons gingen door hun knieën alsof zij tegen een muur waren aangelopen. En Maroef riep: “Huu!” en toen de bizons weer overeind gekomen waren, sloeg hij ze krachtig met de zweep ten einde de weerstand te overwinnen; maar hoe de bizons zich ook inspanden, de ploeg gaf geen duimbreed mee en bleef onbewegelijk op zijn plaats alsof hij besloten had hier de Dag des Oordeels  af te wachten.
“Tjonge,” dacht Maroef, “wat is dat nou weer? Zou ik iets verkeerds gedaan hebben? En hij bukte zich en groef de aarde weg, en toen zag hij, dat de punt van de ploegschaar in een stevige koperen ring was blijven haken, die vastzat aan een marmeren plaat.

En nieuwsgierig geworden bukte hij harkte hij met zijn handen de aarde opzij en probeerde of hij de plaat kon oplichten. En na verscheidene vergeefse pogingen kwam er eindelijk beweging in en kon hij hem met inspanning van al zijn krachten opzij schuiven. En tot zijn grote verbazing zag hij onder de plaat een trap die geheel uit marmer bestond en die naar een onderaardse ruimte leidde. En toen hij voorzichtig en onder het uitspreken van de formule ’bismillah’ (‘in Gods naam’) de trap was afgedaald, bevond hij zich in een grote zaal die van onder tot boven met goudstukken was gevuld; en alleen in het midden was een smalle doorgang vrijgelaten, die van de trap naar een deur aan het andere eind van de zaal leidde. En deze deur gaf toegang tot een tweede zaal die op dezelfde wijze tot het plafond toe gevuld was, echter niet met goudstukken, maar met parels, smaragden en koralen; en in het midden was een doorgang vrijgelaten, die leidde naar een derde zaal, geheel gevuld met robijnen. turkooizen, diamanten en edelstenen van elke soort en kleur (4). De vierde en laatste zaal echter, tevens de grootste en mooiste, was geheel leeg, of bijna leeg, want in het midden stond een klein tafeltje van ebbenhout waarop niet anders lag dan een kristallen doosje, niet groter dan een citroen.

Wel, het is te begrijpen dat Maroef, ook al was hij er de laatste weken aan gewend geraakt om met grof geld en reeksen kostbaarheden om te gaan, zijn ogen uitkeek; en met de ‘tjongejongejonge’s’ die hij bij deze gelegenheid uitte zouden bladzijden zijn te vullen. Maar aangezien hij niet veel anders zei, zou ons verhaal wat eentonig worden, laat ons volstaan met te zeggen dat zijn aandacht, nadat hij eenmaal over de eerste verrassing heen was, voornamelijk werd getrokken door het kleine kristallen doosje in de voor de rest lege zaal; want zoiets intrigeert nu eenmaal altijd. En hij nam het doosje dus op en opende het: en er bleek een gouden ring (5) in te liggen met een steen van kornalijn, waarop in uiterst fijne lijntjes, gelijkend op de poten van een mier, magische tekens waren gegraveerd (6). En Maroef nam de ring eruit, bekeek hem van alle kanten en schoof hem vervolgens aan zijn vinger om te zien hoe hij stond; en bij het aanschuiven wreef hij onwillekeurig over het kornalijn.

En op hetzelfde ogenblik hoorde hij een luid gegiechel en een stem riep haastig: “Tot uw dienst! Hi-hi-hi, tot uw dienst! Maar ik smeek u, wrijf niet langer! Ugh.” En terwijl Maroef geschrokken om zich heen keek waar die stem zo plotseling vandaan kwam, vervolgde deze: “Spreek wat wenst ge? Wenst ge dat ik bouw of dat ik afbreek, dat ik een berg doe verdwijnen of dat ik een stad doe verrijzen, dat ik een rivier omleg of dat ik een heel land wegvaag, dat ik een woestijn verander in een bloeiende prairie of een bloeiende prairie in een woestijn, dat ik een paar koningen naar de eeuwige jachtvelden zend of een paar koninginnen ontvoer? (7) Spreek en uw wens zal vervuld worden, maar alstublieft wrijf niet langer want ik kan helemaal niet tegen kietelen! Ugh.”
En Maroef die eerst niet begreep waar die stem vandaan kwam, ontdekte ten slotte, dat hij kwam uit de kornalijn zelf van de ring die hij aan zijn vinger droeg; en hij zei met wat onzekere stem: “Wie…eh.. wie bent u?”

“Ik ben de ifriet Winnetoe, de slaaf van deze ring,” antwoordde de stem. “Ik voer blindelings de bevelen uit van een ieder die drager is van deze ring. Ugh. En niets is mij onmogelijk, want ik ben het opperste opperhoofd (8) van tweeënzeventig stammen van dzjinni’s, ifrieten, mareds (9), aoens (= arabisch voor helpers) en nog niet vercommercialiseerde Cholliwoets, alsmede van de krijgshaftige schimmen der Azteken , Tolteken, Inka’s, Apachen  en Comanchen, die de oorspronkelijke bewoners van dit land waren, maar die door het nieuwe volk der Al-Merikaanse bleekgezichten verdrongen zijn en wier schimmen derhalve geen rust kunnen vinden (zie noot hier boven over Dag des Oordeels) en zich bij de scharen der dzjinni’s en ifrieten hebben aangesloten. En dankzij de magische tekenen die door de grote tovenaar en medicijnman Kral Maj met scherpe en fantasierijke pen in deze kornalijn zijn gegrift, voer ik het beheer over hun ektoplasma en kan hen op ieder gewenst ogenblik een aardse gedaante aan laten nemen; en de kwaliteit van het ektoplasma is zodanig, dat ze in deze gedaante sterk zijn als olifanten en snel als kwikzilver en al wat het menselijk brein kan verzinnen met het grootste gemak uitvoeren. Uche-uche. Ik heb gezegd.”
“Ik heb het gehoord,” zei Maroef. “Al kan ik niet zeggen, dat alles me even duidelijk is. In de eerste plaats: hoe komt u in deze kornalijn en wie heeft u aan de drager van de ring onderworpen? En waar komen die onderaardse toestanden hier vandaan?”

En de stem antwoordde: “Weet dan, oh bleekgezicht (al bent u minder bleek dan de meeste mensen hier), dat de schat die u hier ziet de oude schat der Inka’s is, die door de priesters van Montezuma ,de laatste vorst der Inka’s hierheen is vervoerd om de vreemde indringers te verschalken die mensen dat de schat in het zuidelijke deel van Al-Merika, waar Montezuma zijn hoofdstad had, verborgen moest zijn. Ik echter was tijdens mijn leven commandant van de lijfwacht van koning Montezuma en ging na zijn dood met de priesters en tovenaars mee als bewaker van de schat; en ik vormde uit de stam der Apachen een keurgarde om het gebied waar zich de schat bevond te beschermen. Maar het nieuwe volk der bleekgezichten vermeerderde zich dank zij de uitvinding van de seksepillen zo snel, dat wij gaande weg voor hun numerieke overmacht moesten wijken; en om te voorkomen dat niet alleen ons volk, maar ook zelfs de idee van ons volk zou uitsterven heft onze grote tovenaar Kral Maj mij toen vereeuwigd in deze kornalijn en mij door middel van magische spreuken die erop gegrift staan de macht gegeven over alle stammen van ifrieten, geesten en schimmen. Ugh. De bedoeling was natuurlijk, dat ik op zekere dag door de laatste afstammeling van ons volk gevonden zou worden en dat wij tezamen een verschrikkelijke wraak op de Al-Merikaanse bleekgezichten zouden nemen; want daar ik opgesloten zit in deze steen kan ik persoonlijk niet veel beginnen en heb ik een drager nodig om mijn macht te kunnen uitoefenen. Ik straal weliswaar uit mijzelf een zekere energie uit en ik kan de bleekgezichten bijvoorbeeld aan het schrikken maken door tafels te alten dansen en stoelen in de lucht te laten vliegen, maar dat blijft toch allemaal kinderspel en ik schaam me eigenlijk, dat ik me uit louter ongeduld in afwachting van de grote tomahawkjesdag aan dat soort kinderachtige plagerijtjes bezondigd heb. Maar helaas,” vervolgde hij op mismoedige toon, “laat ik nu toch door een bleekgezicht gevonden zijn. Hoewel, bent u wel een bleekgezicht? U ziet er zo gezond en smoezelig uit…”
“Ik ben een vreemdeling in dit land,” zei Maroef. “Ik kom uit Egypte.”
“Egypte?” zei Winnetoe verrast. “Het land van de piramidebouwers?”
 “Ja, daar kom ik vandaan,” zei Maroef.

“Oef!” riep Winnetoe uit. “Dan bent u dus net zo’n oud volk als wij! Dan zijn we eigenlijk natuurlijke bondgenoten. We hebben trouwens vroeger ook een soort piramiden gebouwd en sommige van onze priesters beweren zelfs, dat we nog familie van elkaar zij, via Atlantis.” (10)
“Nooit van gehoord,” zei Maroef koel. “Bovendien weet iedereen dat onze piramides de hoogste zijn.”
“Nou, laten we daar niet over kibbelen,” zei Winnetoe. “U behoort tot een oude volk en ik behoor tot een oud volk; we zijn om zo te zeggen ouwe jongens onder elkaar. Wat denkt u ervan? Zullen we samen de boel hier eens flink op stelten zetten? Zullen we al die nieuwlichters scalperen en het hele rijk van sultan Sam van de aardbodem vagen?”
“Tjonge,” zei Maroef. “U houdt wel van radicale toestanden!”
“En of!” zei Winnetoe. “Ik heb nu al zolang stil gezeten in die kornalijn, ik verlang naar actie.”
“Hm,” zei Maroef. “Om de waarheid te zeggen ben ik voor het ogenblik meer geïnteresseerd in de schat…”
“Hè jakkes,” zei Winnetoe. “U praat al net als de Al-Merikanen hier.”
“Och, het gaat eigenlijk niet om de schat op zichzelf,” zei Maroef, “het is meer een kwestie van zelfbehoud. Sultan Sam en zijn minister zijn van plan me levend te verbranden…”
“Aan de martelpaal?” vroeg Winnetoe geïnteresseerd. “Heerlijk! Dat doet me weer aan de goede oude tijd denken. Maar ik zou zeggen, dat is toch reden temee om ze allemaal weg te vagen?”
“Ik weet het niet,” zei Maroef.”Prinses Marilyn….”
“Juist!” riep Winnetoe uit. “Met die squaw, die Cholliwoetverleidster, heb ik nog een appeltje te schillen! Ze heeft me m’n beste Cholliwoets afhandig gemaakt! Daar beginnen we mee, die binden we het eerst aan de martelpaal. Naar wat ik gehoord heb, moet zij trouwens een sieraad voor elke martelpaal zijn en ik beloof u, dat we er een paar genoeglijke uurtje aan zullen beleven. Ik weet een paar geraffineerde trucjes….”
“Ahum,” zei Maroef. “Prinses Marilyn is mijn vrouw.”
“Uw…? O,“ zei Winnetoe teleurgesteld.
“En sultan Sam is mijn schoonvader,” vervolgde Maroef, “en al zal hij me levend verbranden als ik zonder karavaan terugkom, in de grond van de zaak is hij de kwaadste nog niet en ik kan hem zelfs niet helemaal ongelijk geven. En bovendien een schoonvader is een schoonvader en je kunt niet zomaar zijn hele rijk voor zijn neus wegvagen. Zo iets doe je niet.”
“O,” zei Winnetoe.
“Wat o?” vroeg Maroef.
“Gewoon o,” zei Winnetoe. “Ik doe niet meer mee, ik heb er geen zin in. Dat wil zeggen: ik zal natuurlijk alles doen wat u me opdraagt, want ik moet mijn drager helaas blindelings gehoorzamen, wie hij ook is; maar voor mij is de aardigheid eraf. Ugh.”
“Doe niet zo flauw,” zei Maroef. “En als je me blindelings gehoorzamen moet, dan draag ik je in de eerste plaats op niet zo’n zuur gezicht te zetten.”
“Hoe weet u, dat ik een zuur gezicht zet?” vroeg Winnetoe. “Ik heb trouwens helemaal geen gezicht, dus ik kan er ook geen zetten.”
“Dat is niet gezegd,” zei Maroef. “Je kunt iemand iets betaald zetten zonder dat er geld bij te pas komt; je kunt iets op een kaart zetten zonder dat je iets bezit.”
“Dat is allemaal bluf,” zei Winnetoe, “een typische uitvinding van de Al-Merikaanse bleekgezichten; daar doe ik niet aan mee. Een man een man een woord een woord.”

“Maar als we de Al-Merikanen nu eens met hun eigen wapenen versloegen?” zei Maroef.
“Hoe bedoelt u?” vroeg Winnetoe, wiens belangstelling weer begon op te leven.
“Nou, luister,” zei Maroef, en daarop vertelde hij de ifriet Winnetoe zijn hele geschiedenis van het begin tot het eind. En toen hij uitgesproken was, zei Winnetoe:
“Toch jammer dat ik geen gezicht heb.”
“Hoezo?” vroeg Maroef.
“Dan konden we de vredespijp roken,” zei Winnetoe. “Het spijt me dat ik daarstraks zo onvriendelijk deed, maar toen ik hoorde, dat u met sultan Sam gelieerd was… Oef! Maar die poets die u hem gebakken hebt is onbetaalbaar! Zo zie je, dat al die nieuwlichters toch niet tegen de zoon van een oud volk op kunnen. Nee, ik begin er nu plezier in te krijgen; we zullen ze eens laten zien, dat wij ouwe jongens ons niet laten imponeren door al hun snufjes en nieuwerwetse uitvindingen! Ha! We zullen ze nu eerst goed paf laten staan! Beveel, o smoezelgezicht.”
“Noem me alsjeblieft geen smoezelgezicht,” zei Maroef. “Noem me gewoon Maroef.”
“Goed, vriend Maroef,” zei Winnetoe. “Beveel wat er moet gebeuren, want zoals gezegd kan ik niets uit mezelf doen. O ja, en pas in Allahsnaam goed op die ring, want of ik wil of niet, ik moet aan de drager ervan gehoorzamen, en als een bleekgezicht hem in handen zou krijgen zouden de rampen niet te overzien zijn.”
“Ik kijk wel uit,” zei Maroef. “Zou je om te beginnen die schat hier naar het aardoppervlak kunnen vervoeren?
“Niets is gemakkelijker,” zei Winnetoe en hij liet driemaal achtereen een schel gefluit horen (11), gevolgd door een zachte triller. “M’n ektoplasmafluitje,” legde hij uit.

En op hetzelfde moment doken er twaalf jongens voor hem op van een zeldzame schoonheid, die elk een grote mand op hun hoofd droegen. En zij maakten eerst een beleefde buiging voor Maroef, die even verbaasd als gecharmeerd was door hun verschijning, en begonnen vervolgens de goudstukken en edelstenen in hun manden te laden en naar boven te dragen; en zij gingen met zulk een wonderbaarlijke snelheid te werk, dat Maroef nog niet van zijn eerste verbazing bekomen was, toen de hele schat zich al buiten de schatkamers in de open lucht bevond. En toen zij klaar waren met hun werk , stelden zij zich weer alle twaalf voor Maroef op, maakten een beleefde buiging en waren op hetzelfde ogenblik verdwenen.
“Tjonge!” zei Maroef. “Aaardige jongelui. Wel een beetje ongedurige typetjes lijkt me.”
“Wat nu?” vroeg Winnetoe.
“Nu heb ik  kisten, manden, muilezels en kamelen nodig om de schat naar Nefjorek te vervoeren,” zei Maroef. “En natuurlijk ook muilezeldrijvers, kameeldrijvers, mammelukken en wat voor toestanden er verder bij zo’n karavaan horen.”
En de ifriet Winnetoe antwoordde: “Komt in orde.” En hij liet weer een ander fluitje horen – twee korte en twee lange stoten-  en het geluid was nog niet verklonken of er stonden zeshonderd muilezels en muilezeldrijvers en zeshonderd kamelen en kameeldrijvers voor Maroef, en benevens een grote stapel kisten en manden; en op een nieuw gefluit van Winnetoe verschenen er uit het niet zeshonderd prachtig uitgedoste mammelukken, die in plaats van tulbanden kleurige vederbossen (12) op het hoofd hadden. En in minder dan geen tijd waren de goudstukken en juwelen in kisten en manden verpakt en op de lastdieren geladen en had de karavaan zich in goede orde opgesteld, omringd door het escorte der mammelukken.
“Tjongejonge! Is het nu op?” vroeg Maroef.
“Wat op?” vroeg Winnetoe.
“Het ektoplasma,” zei Maroef.
“Welnee, maak je daar geen zorgen over,” zei Winnetoe. “Wat beveel je nog meer?”
Er is zoveel over stoffen gesproken, ik zal ook wat stoffen moeten hebben,” zei Maroef. “Laten we er nog een duizend kamelen en muilezels tegenaan gooien, beladen met kostbare zijde en andere stoffen uit Syrië, Perzië, Griekenland, Indië, China, Afghanistan, Yemen, enfin nog een paar landen; en vooral veel geel en oudrose.”

Dat is best,” zei Winnetoe, en het volgende ogenblik reeds stonden er duizend kamelen en muilezels, beladen met balen stoffen, voor hen, die zich onmiddellijk in goede orde achter het eerste deel van de karavaan schaarden, eveneens omringd door mammelukken met vederbossen op het hoofd.
“Zo goed?” vroeg Winnetoe.
“Kan ermee door,” zei Maroef. “O ja dan wil ik nog op mijn eigen paard een zadel van zachte kussens hebben….O, daar is het al! Bedankt. En voorts wil ik nog wat eten voor we vertrekken: zet hier dus een zijden tent neer en zorg, dat me een paar voortreffelijke schotels en verkwikkende dranken gebracht worden. Ugh.”

En alles geschiedde zoals hij bevolen had; en Maroef trad de tent binnen en nam achter de schotels plaats juist op het ogenblik dat de goede fellah uit de nederzetting terugkeerde. En toen de fellah met op zijn hoofd een kom met linzen, onder zijn linker arm een zwart brood en een paar uien en onder zijn rechter arm een zak met haver voor het paard naderbij kwam en al die pracht en praal op zijn armzalige akker zag, dacht hij bij zichzelf:
“O Allah, daar zul je het hebben! Die eerste mammeluk was natuurlijk een bode van de sultan en nu is de sultan zelf gearriveerd! Wat nu? Het enige wat ik kan doen is mijn twee kippen slachten: een sultan kun je toch geen brood en linzen voorzetten.” En hij begaf zich naar zijn twee kippen om ze te slachten en voor de sultan te braden.

Maar op dat ogenblik kreeg Maroef hem in de gaten en hij beval de slaven die hem bedienden, de fellah bij hem te brengen. En zo trad de arme fellah, beladen met zijn kom linzen, zijn brood en zijn uien en zijn zak haver de tent binnen; en Maroef stond op en omhelsde hem en sprak:
“Wat heb je daar bij je, broeder in de armoede?” En de fellah was hoogst verwonderd dat een zo groot heer hem zo kameraadschappelijk bejegende en hem zelfs zijn ‘broeder in de armoede’ noemde; en hij dacht bij zichzelf:
“Als deze man arm is, wat moet ik dan wel zijn?” En hij zei: “Ik breng u de beloofde maaltijd en het voer voor het paard. Maar vergeeft u mij mijn onwetendheid: als ik geweten had dat u de sultan was dan had ik mijn kippen geslacht. Helaas, de armoede maakt blind!” En hij boog beschaafd het hoofd.
Maroef echter herinnerde zich de tijd dat hij zelf net zo arm was als deze fellah, en de herinnering maakte hem zo week, dat de tranen hem over de wangen rolden. En hij sprak:
“Broeder, trek het je niet aan. Ik ben de sultan niet maar alleen zijn schoonzoon. Ik heb een klein verschil van mening met de sultan gehad en heb daarom het paleis verlaten; maar hij stuurt mij nu deze karavaan met geschenken achterna om zich met me te verzoenen, dus ik keer weer terug. Maar voor ik ga wil ik je bewijzen dat je gulheid en gastvrijheid niet vergeefs zijn geweest en dat je niet op een dorre grond hebt gezaaid.” En hij deed de fellah aan zijn rechterhand plaatsnemen en vervolgde: “Ondanks al die uitgelezen gerechten die je hier voor je ziet zweer ik bij Allah dat ik niets anders wil eten dan jouw linzenschotel en dat ik niets wil aanraken behalve dat zwarte brood en die uien!” Daarop beval hij de slaven de exquise gerechten aan de fellah op te dienen, terwijl hij zelf alleen van de linzen, het brood en de uien at; en hij genoot intussen van het verbouwereerde gezicht van de fellah die bij het zien van zoveel heerlijke spijzen niet wist wat hem overkwam.
En toen zij gegeten en Allah voor Zijn weldaden bedankt hadden, stond Maroef op, nam de fellah bij de hand en bracht hem naar de karavaan; en hij liet hem honderd kamelen en honderd muilezels, elk beladen met een ander soort koopwaar, uitkiezen en zei:
“Broeder die mag je houden; en ook de tent met alles wat er in is, is van jou.” En zonder naar de weigering eerst, de dankbetuigingen vervolgens van de nu niet meer arme fellah te luisteren, liet hij zich door twee slaven op zijn zadel van kussens hijsen, plaatste zich aan het hoofd van de karavaan en gaf het sein tot vertrek, na eerst een ijlbode vooruit gezonden te hebben om zijn aankomst in Nefjorek aan te kondigen.(13)

En dit is dan de moraal van deze geschiedenis: gulheid, hartelijkheid en gastvrijheid worden altijd beloond, en wie een schotel linzen zaait, zal een karavaan oogsten. Weliswaar is deze geschiedenis nog niet ten einde en staan er nog enkele hoogst merkwaardige gebeurtenissen op het programma, maar het lijkt ons nuttig de serieuze lezer, die zich misschien aan het eind van het verhaal de vraag zou stellen: wat is nu eigenlijk de moraal van dit alles?  - om deze lezer reeds thans gerust te stellen en hem te zeggen: hier ligt de moraal.

Rodenko (deel 8): de list.

 

De list (Deel 8)

Klik hier voor commentaar en originele Arabische tekst.

Nu gebeurde het op de ochtend van de éénentwintigste dag, nadat men al die tijd niets van de karavaan van Maroef had vernomen, maar zijn verkwistingen daarentegen steeds extravagantere vormen hadden aangenomen (want enerzijds begon hij de smaak beet te krijgen, anderzijds was de faam van vrijgevigheid tot ver in de provincie doorgedrongen, zodat er dagelijks een vloed van mensen uit de provincie naar Nefjorek stroomde om mee te profiteren van wat men de “boem” (1) noemde – een term die ontleend was aan het geluid dat de geldzakken maakten, wanneer de minister ze woedend voor de voeten van Maroef neerkwakte) – nu gebeurde het dus op de ochtend van de éénentwintigste dag, dat de minister, toen hij de schatkist opende ten einde een zo juist gepresenteerde rekening te betalen, tot zijn schrik ontdekte, dat de schatkist volkomen, maar dan ook volkomen leeg was. En bleek en bevend en terwijl zijn handen trilden van ingehouden woede, begaf hij zich naar de sultan en sprak:

“Allah, behoede ons, majesteit, maar ik heb slecht nieuws. De
schatkist is volkomen leeg, terwijl de fameuze karavaan van uw schoonzoon, emir Maroef, nog altijd niet gearriveerd is.”

En sultan Sam, die zich bij deze woorden een beetje onbehaaglijk begon te voelen, zei:
“Ja, nu je het zegt, die karavaan is wel wat over tijd. Maar maak je geen zorgen, hij komt wel aan.”

De minister zette zijn bril (2)  af en zei met een zure glimlach:
“Ik ben geen waarzegger, majesteit. Ik houd me aan de feiten en de feiten zijn, dat de aankomst van emir Maroef in dit land tot dusver alleen maar tot een crisis geleid heeft, waaruit ik geen uitweg zie. Aan de ene kant is de schatkist leeg, aan de ander kant is deze Maroef, deze vreemdeling van wie we niets weten, de echtgenoot van uw dochter en uw schoonzoon geworden.”
En de sultan die zich allesbehalve op zijn gemak voelde, zei geprikkeld:
“Man, praat niet zoveel en gebruik niet zulke onzedelijke woorden!”
“Wat voor onzedelijke woorden?” vroeg de minister.
“Crisis!” zei sultan Sam. “Er is alleen maar sprake van een recessie, een tijdelijke teruggang. Die eeuwige zwartkijkerij van jou werkt op m’n zenuwen, en bovendien…zet je bril op en lees de woorden die er boven mijn troon geschreven staan.”

De minister zette zijn bril op en las gehoorzaam wat er boven de troon van sultan Sam stond, hoewel hij de woorden uit zijn hoofd kende, want zij vormden het eerste artikel van de Al-Merikaanse grondwet: “Blijf glimlachen.”
“Bovendien,” vervolgde de sultan, “zou ik je kunnen laten vervolgen wegens on-Al-Merikaanse activiteit (3). Onze kijk op de wereld is zonnig en jouw gezicht alleen al vormt een ondermijning van de Al-Merikaanse Weg van Leven. Maar goed, ik wil je vergeven wanneer je tenminste met een concreet voorstel aankomt in plaats van in het wilde weg zwartgallige praatjes rond te strooien. Wanneer ik je goed begrijp insinueer je, dat mijn schoonzoon een leugenaar en een oplichter is. Kun je dat bewijzen?”
“Dat is het punt juist, majesteit,” zei de minister snel. “We mogen niet veroordelen zonder bewijzen. En er is maar één manier om er achter te komen of uw schoonzoon al dan niet een bedrieger is.”
“En dat is?” vroeg de sultan.
“Uw dochter,” zei de minister. “Niemand kent de geheimen van een man zo goed als zijn echtgenote. Wanneer u haar zou willen verzoeken om hier te komen en achter een gordijn plaats te nemen, opdat ik haar kan ondervragen, dan zouden wij heel wat wijzer zijn.”
“Een goed idee,” zei de sultan, “en wanneer het inderdaad zou blijken, dat onze schoonzoon ons bedrogen heeft, nou, dan zal hij ervan lusten, dat beloof ik je!”

En hij stuurde meteen een van de eunuchen weg om prinses Marilyn te halen (dit alles echter vond plaats op een ogenblik dat Maroef afwezig was) en liet een gordijn spannen, waarachter Marilyn kon plaatsnemen en met de minister spreken zonder de wetten van de welvoeglijkheid te overtreden. En toen prinses Marilyn achter het gordijn had plaatsgenomen, zei zij:
“Hier ben ik, vader. Waarmee kan ik je een plezier doen?”
“Met enkele vragen van de minister te beantwoorden,” zei de sultan.
“Wel?” vroeg de prinses.
“Het gaat hierom, hoogheid,” zei de minister. “U moet namelijk weten, dat de schatkist als gevolg van de royale uitgaven van uw echtgenoot, emir Maroef, totaal is uitgeput. En van de fantastische karavaan, waarover hij zo vaak gesproken heeft, is nog altijd geen enkel bericht binnengekomen. U begrijpt dat uw vader, de sultan, en ik die de schatkist moet beheren ons enigszins …..eh …. ongerust maken over deze gang van zaken. En aangezien u hem in deze twintig dagen en ….eh… nachten beter zult hebben leren kennen dan wij, wilden wij u vragen wat u denkt van uw echtgenoot, wat voor indruk of hij op u maakt en of u soms enige ..eh.. argwaan hebt opgevat.” Hierop antwoordde de prinses:
“Wat voor indruk hij op mij maakt? Ik kan alleen maar zeggen: een diepe indruk, een indruk zó diep, dat je het gevoel hebt dat hij dwars door je heengaat en aan de andere kant weer uitkomt! Ah, dat is pas een man! De manier waarop hij je aankijkt, de manier waarop hij je in zijn armen neemt, de manier waarop hij…waarop hij het roer van ons huwelijksbootje hanteert….O vader, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest! Hij overtreft de stoutste verwachtingen van wat je je als meisje van een man voorstelt en al mijn slavinnen zeggen, dat het huwelijk me nog tien keer zo mooi gemaakt heeft als ik al was. Geen wonder als je getrouwd bent met zo’n man, die onuitputtelijk en onvermoeibaar is in het vervullen van al mijn vrouwelijke wensen!”

Toen de sultan dit hoorde, wendde hij zich tot zijn minister en zei:
“Zie je nu wel, zwartkijker? Mijn schoonzoon is een bewonderenswaardig man op wie niets valt aan te merken! Ik zag het direct en je kunt je op mijn mensenkennis gerust verlaten.” Maar de minister zette zijn bril af en sprak, tot het gordijn gewend:
“Dat is allemaal goed en wel, hoogheid, maar hoe zit het nu met de karavaan? En de lege schatkist? U zult toch moeten toegeven dat het …eh…roer waarop uwe hoogheid doelt, hoe voortreffelijk het ook moge zijn, niet het soort roer is waarmee men het schip van staat bestuurt. En al moge emir Maroef nog zo kundig roeren en nog zoveel geheime wensen vervullen, daarmee is de schatkist nog niet gevuld.”
“Wat kan mij dat schelen?” zei prinses Marilyn. “Als hij mijn schatkist maar vult.”
“Hetgeen hij ongetwijfeld met genoegen zal doen,” zei de minister beleefd, “maar, hoogheid, wie zal u voortaan voeden en kleden, wanneer de schatkist leeg is? En wie zal de uitgaven van emir Maroef bekostigen?”
“Allah is edelmoedig en laat zijn gelovigen niet in de steek,” zei de prinses. En de sultan sprak tot de minister:
“Zwijg. Mijn dochter heeft gelijk; men moet de dingen van de zonnige kant zien. Toch zou je me een plezier doen, liefste,” vervolgde hij, zich tot zijn dochter wendend, “wanneer je probeerde te weten te komen tegen welke datum je man zijn karavaan ongeveer verwacht. Ik zou het alleen graag weten om me ernaar te kunnen regelen en te zien wat voor belastingen ik intussen kan heffen om het schip van staat voorlopig drijvende te houden.”
“Weeldebelasting,” bromde de minister, terwijl hij zijn brillenglazen oppoetste. “Iedereen in dit land moet langzamerhand in weelde baden, behalve wij. Of, “ voegde hij er ironisch aan toe, “kunnen we de vakbond van bedelaars wel om een lening vragen.”
“Een dochter hoort haar vader te gehoorzamen,” zei de prinses. “Goed, ik zal er Maroef vanavond nog naar vragen en zal je morgen zijn antwoord overbrengen.”

En inderdaad nam Marilyn die avond een extra seksepil in, met het gevolg dat Maroef verliefder was dan ooit; en toen zij na de zesde ronde van het amoureuze steekspel een ogenblik pauzeerden, schoof zij teder haar hand onder zijn oksel en zei, terwijl ze met haar neus tegen zijn wang wreef, op de flemerige, aanhalige troeteltoon die vrouwen eigen is wanneer ze iets van haar man willen:
“Liefste, m’n sijsje, m’n suikermannetje, m’n chocoladebroertje, als je eens wist hoeveel ik van je hield! Ik zou zonder jou niet meer kunnen leven en ik zou alles, lief en leed, met je willen delen! Maar, lieve Ma (want zo kortte zij de naam Maroef af), je moet dan ook niets voor mij verborgen houden. En vertel me daarom hoe het komt, dat die grote karavaan, waarover mijn vader en de minister het altijd hebben, nog steeds niet is aangekomen. En als er iets mee aan de hand is of als je in moeilijkheden zit, zeg het mij dan gerust, want twee weten altijd meer dan één en samen zullen we wel een uitweg vinden.” En toen ze dit gezegd had, drukte zij zich steviger tegen Maroef aan en overdekte hem met kussen en liefkozingen.

Maroef echter begon te schateren van het lachen en zei:
“Maar lieve Ma (want zo kortte hij de naam van Marilyn af (4)), waarom maak je zoveel toestanden om me zoiets simpels te vragen? Ik heb heus geen geheimen voor je en ik zal je de volle waarheid vertellen zonder iets te verbergen. Luister.” En hij zweeg even, schraapte zijn keel en vervolgde:
“Je moet weten, m’n Cholliwoetkonijntje, m’n snoepprinsesje, dat ik helemaal geen koopman ben, laat staan een rijk koopman, en dat ik noch karavaan noch balen noch andere soortgelijke toestanden bezit. Ik was in mijn eigen land niets dan een arme muilenlapper en getrouwd met een feeks, die Hajbaj heette en die me op alle mogelijke manieren het leven verzuurde, net zolang tot ik besloot er vandoor te gaan.” En hij ging voort met de prinses omstandig zijn avonturen te verhalen, zonder iets te vergeten of te verzwijgen.

En toen hij uitgesproken was, kreeg Marilyn, die zijn verhaal al herhaaldelijk met een zacht gekir en gegiechel had onderbroken, zo’n lachbui dat ze al proestend en schaterend van het bed rolde; en Maroef stemde met haar in en zei: “Wat wil je Ma? Allah verdeelt het lot der mensen, en jij stond blijkbaar in mijn lot geschreven.”

En Marilyn krabbelde overeind, nestelde zich op Maroefs schoot en hijgde, nog slap van het lachen: “O Ma, je bent de grootste olijkerd die er bestaat! En geloof maar dat ik nu nog veel meer van je houd dan vroeger, want ik heb er als bakvis altijd van gedroomd om met een komiek te trouwen. Maar mijn vader, wat zal mijn vader wel zeggen als hij de waarheid hoort? Och arme, hij had zich zoveel voorgesteld van die fantastische karavaan. En vooral de minister, die zoals je misschien gemerkt zult hebben je grootste vijand is: als die er achter komt….Ze zullen je op z’n minst levend verbranden en wat moet ik dan beginnen? Ik zal van verdriet met je mee sterven. Daarom mijn honinglammetje, lijkt het me beter dat je het paleis voorlopig verlaat en je in een of andere afgelegen streek schuil houdt (5), terwijl ik intussen zal zien wat ik hier kan doen om de zaak te sussen en het onverklaarbare te verklaren. Ik heb zelf nog vijftigduizend dollaren; neem die mee, zoek het beste paard uit en zorg, dat je je ergens op een veilig plekje verbergt waar niemand je zal vinden en vanwaar je mij toch bericht kunt sturen, zodat we via een vertrouwde boodschapper met elkaar in contact kunnen blijven. Het is het beste wat we voor het ogenblik kunnen doen.”

“Tjonge, Ma, ik kan niet zeggen dat ik er veel zin in heb,” zei Maroef, “maar het zal wel moeten.”
“Het moet, Ma,” zei Marilyn. “Dacht je, dat ik het leuk vind om afscheid van je te nemen? Maar alles liever dan dat ik je levend laat verbranden!”(6)
“Tjonge, wat een toestand!” zuchtte Maroef. “Zouden ze het werkelijk doen? Zouden ze niet genoeg gevoel voor humor hebben (7) om….”
“Je denkt toch niet, dat een minister van de schatkist gevoel voor humor heeft?” zei Marilyn.
“Nee,” gaf Maroef toe. “Nou, wat moet dat moet. Maar Ma, zouden we niet nog één keertje….
“Ja, wat dacht je, Ma, dat ik je zo liet gaan?” zei Marilyn, terwijl zij haar armen om zijn hals sloeg en zich achterover op het bed liet vallen. “Nee, mannetje, nu is het ogenblik gekomen om je zelf te overtreffen en me een herinnering mee te geven waarop ik voorlopig kan teren!” En Maroef zette zich zonder te talmen aan het werk en overtrof inderdaad zichzelf en gaf haar een herinnering mee waar generaties vrouwen, die niet het geluk hebben met een Egyptenaar getrouwd te zijn, hun leven lang op zouden kunnen teren.

Toen het echter middernacht was, zei Marilyn spijtig: “Oef, je moet nu gaan, Ma?” En toen zij opgestaan was, hield ze hem het gewaad van een mammeluk uit de sultanelijke hofhouding aantrekken en leidde hem heimelijk naar de stallen, waar zij hem het beste paard van haar vader gaf.

“Nou, hou-je goed, Ma, en laat gauw van je horen,” fluisterde Marilyn, toen hij zich op het paard gehesen had. “En val er niet af, want je zult als muilenlapper wel niet erg bedreven zijn in het paardrijden.”
“Tjonge, nee, ik heb nog nooit op zo’n toestand gezeten,” zei Maroef. “Maar sinds ik vierentwintig uur op een balk over de oceaan gezwalkt heb, heb ik wel geleerd mijn evenwicht te houden. Nou, daar gaat-ie!”
“Dag, Ma,” fluisterde Marilyn.
“Dag, Ma,” fluisterde Maroef, en daarop reed hij naar buiten en verdween in de nacht.

De volgende dag echter nam sultan Sam reeds vroeg in de troonzaal plaats met de minister naast zich, en liet zijn dochter Marilyn, roepen. En toen zij achter het gordijn had plaats genomen, vroeg hij:
“Wel, m’n dochter, wat heb je vernomen en wat heb je ons te zeggen?” En zij antwoordde:
“Wat ik te zeggen heb? Moge Allah lasteraars en zwartmakers verdoemen, en speciaal die minister van jou die mijn lieve man heeft willen bekladden! Dat is wat ik te zeggen heb.”
“Kun je niet een beetje duidelijker zijn?” vroeg de sultan.
“Goed,” zei prinses Marilyn. “Ik kom gisteren hiervandaan en zit op mijn kamer na te denken, hoe ik het zal aanpakken en hoe ik mijn vraag moet inkleden en op dat ogenblik komt Maroef binnen. Maar we hebben elkaar nog maar net kunnen begroeten en nog maar enkele woorden kunnen wisselen of mijn eunuch laat melden, dat hij een boodschap heeft en ons dringend wil spreken. Goed, hij wordt binnengelaten en laat een brief zien die hem is overhandigd door tien vreemde, rijk geklede mammelukken  die hun meester emir Maroef wensten te spreken. En mijn man opent de brief en leest hem; en daarop geeft hij hem aan mij en ik lees hem ook. En…o, je zou die lasteraar van een minister van je de tong uit moeten rukken, dat is het wat ze jou moeten doen!” En zij zweeg een ogenblik alsof zij geen woorden meer kon vinden van louter verontwaardiging.

“Nou, en die brief? Wat stond er in die brief?” vroeg de sultan ongeduldig, terwijl hij een schuinse blik wierp op de minister, die bleek geworden was en het druk had met het rechtzetten van zijn bril.
“Die brief was van de leider zelf van die grote karavaan waarop je met zoveel spanning wacht. En in die brief van de leider van de karavaan, die het bevel voert over de escorte van vijfhonderd mammelukken die  de karavaan begeleiden, stond dat de karavaan onderweg was overvallen door een bende jeugdige delinquenten, waardoor het eerste oponthoud ontstaan was. En na deze aanval afgeslagen te hebben, werden zij een paar dagen later ’s nachts door een veel grotere en beter bewapende bende gangsterren (8) overvallen. En deze keer was het een zwaar en bloedig gevecht geworden, waarbij vijftig mammelukken en tweehonderd kamelen werden gedood en vierhonderd balen met kostbare goederen verloren gingen.”

“O, wat een ramp!” riep de sultan uit.
“Dat dacht ik ook,” zei Marilyn. “Maar mijn man scheen er zich niets van aan te trekken. Hij verscheurde glimlachend de brief en zonder de tien mammelukken die voor de deur wachtten, om verdere uitleg te vragen zei hij:
“Wat kijk jij bedrukt, Ma? Je maakt je toch geen zorgen om die paar kamelen en balen koopwaar? Dat betekent hoogstens een verlies van een kleine negenhonderdduizend dollaren; een peulenschilletje, niet de moeite waard om over te praten. Het enige vervelende is, dat ik een paar dagen weg zal moeten om de aankomst van mijn karavaan te bespoedigen.” En daarop stond hij lachend op, drukte mij tegen zijn borst en nam afscheid van me, terwijl ik mijn tranen niet kon inhouden, want het scheiden viel zwaar. Maar hij zei, dat ik me niet ongerust hoefde te maken en dat hij gauw weer terug zou zijn. En toen mijn lieve man was weggegaan, keek ik uit het raam, dat op de binnenplaats uitziet, en daar zag ik hem staan praten met de tien jonge mammelukken, fiere krijgers in prachtige gewaden, die hem de brief gebracht hadden. En daarop sprong hij te paard en galoppeerde aan het hoofd van zijn mammelukken de karavaan tegemoet.”

Toen zij zover was gekomen, snoot prinses Marilyn luidruchtig haar neus als iemand die veel gehuild heeft; en toen voegde zij er met een plotseling geïrriteerde stem aan toe:
“En stel je nu voor, dat ik gedaan had wat die zwartkijker van een minister van je adviseerde en dat ik geprobeerd had hem uit te horen? Hij zou gemerkt hebben dat ik hem wantrouwde en zijn liefde zou al gauw in verachting en haat zijn veranderd. En dat allemaal door de beledigende insinuaties van die minister, die ongeluksraaf, die brilslang!” En na deze woorden stond zij op en verwijderde zich onder veel gesnotter en woedend getik met haar hakken.

En sultan Sam wendde zich tot zijn minister en snauwde hem toe:
“Zie je nu, hondsvot, dat is het resultaat! Dat komt ervan als je de zonnige zijde niet ziet! Bij Allah, ik weet niet wat me er nog van weerhoudt je onmiddellijk in het openbaar te laten spietsen! Maar waag het niet, nog een keer met dergelijke insinuaties aan te komen. En nu uit mijn ogen, marsj!”

Huwelijksnacht

 

De huwelijksnacht (Rodenko, deel 7)

Klik hier voor commentaar en originele teksten

En de sultan liet het heugelijke feit meteen door omroepers in het hele land bekend maken, en de stad Nefjorek werd versierd en geïllumineerd en op alle openbare gebouwen prijkte de dubbele M van Marilyn  Maroef en uit alle huizen klonk gezang en muziek, terwijl op alle straathoeken en pleinen de jeugd zich aan de nationale sport, het rokkenrollen, overgaf en de duistere elementen aan het zakkenrollen. En Maroef, de arme muilenlapper uit Kaïro, de timide pantoffelheld, de veelgeplaagde, nam op een troon in het midden van het paleisplein plaats en een menigte van jongleurs, worstelaars en berenleiders, balschoppers, lichaambouwers, clowns, leukerds, jolijtmakers, kronkelaars, politieke redenaars, pin-opslavinnen, stroopplaagsters, prikkelpoppen, omslagmeisjes, majoortjes, heksenjagers, puzzelmeesters, antwoordmannen, zangers en zangeressen, kroeners en kroeneressen, huilebalken, snotteraars, hete en koele toeteraars, drummelaars, dansers, swingers en teppers, kortom de hele Al-Merikaanse folklore zong, danste, koerde, tepte, toeterde, tokkelde, tuitte, ratelde, tetterde, klepperde, wiegelde, wiebelde, kirde, kroende en kalypsode om hem heen. (1) En uit de vensters van de naburige huizen en paleizen werden guirlandes en confetti gestrooid, alsmede versnipperde adresboeken, agenda’s, kalenders en gedichtenbundels, traditionele zowel als commercialistische. 

En Maroef liet de minister de ene zak met goudstukken na de andere uit de schatkist halen en wierp ze met handen vol te midden van de dansende en juichende menigte; en de minister die groen en geel zag van ergernis, had geen ogenblik rust en moest voortdurend van Maroef naar de schatkist en weer terug hollen, zodat het zweet hem in stromen van het gelaat liep.
En de feestelijkheden duurden drie dagen en drie nachten achtereen; en de avond van de vierde dag was de avond van de officiële inbezitneming van de bruid. En de bruidsstoet was van een ongehoorde pracht en praal, zoals men zelfs in Al-Merika nog nooit aanschouwd had; en de bruid werd bedolven onder de geschenken en een lange file van dienaressen was nauwelijks genoeg om alles achter haar aan te dragen. En zo werd zij in triomf naar het bruidsvertrek gebracht, terwijl Maroef intussen heimelijk de ene chocoladereep na de andere in zijn mond stopte.

En hij dacht bij zichzelf:
“Wel, wel, Maroef, ouwe schobbejak, daar zit je nu aan een heuse prinses vast! Tjongejongejonge, wat nu? Die bluf heeft wel wat erg hard gewerkt en Ali …….waar zou Ali zitten? Het ging allemaal zo vlug in zijn werk, dat ik hem helemaal uit het oog verloren heb. Misschien heb ik wat teveel van die chocolade gegeten…. Tjongejonge, wat een toestand! Of zou het ook allemaal bluf zijn en is dit alleen maar een soort droom? Maar stel je voor, dat het echt is, hoe red ik me hier dan uit? En wat moet ik, arme muilenlapper, met een echte prinses, en nog wel zo’n wereldvermaarde schoonheid? Allah, Allah! Wat doe je met een prinses? Het is de nacht van de inbezitneming, maar hoe néém je een prinses in bezit? Ik bedoel, hoe moet je beginnen? Je kunt toch niet zomaar gewoon….Nee, je zult eerst een gedicht voor haar moeten opzeggen of zo iets, maar ik ben al die dingen al lang vergeten. Hajbaj was niet zo gedichterig, die zei gewoon als ze er zin in had: Kom hier, sukkel. En het enige dat ik me kan herinneren is:
Hei molentje, molentje Hoog-in-de-Wind,
wat sta je weer dapper te draaien. (2)
Maar dat lijkt me niet zo toepasselijk; hoewel als ik aan haar heupen denk…..O Allah, daar gaan ze!”

Deze laatste noodkreet gold het feit dat de haremdames, de slavinnen en dienaressen, die prinses Marilyn naar het bruidsvertrek geleid hadden, zich terug begonnen te trekken; en weldra deed de laatste slavin de deur achter zich dicht, Maroef alleen latende met de jonge prinses die in een bevallige houding achter het muskietengaas van het praalbed lag te wachten.

Het zal de lezer uit bovenstaande alleenspraak duidelijk geworden zijn, dat het zelfvertrouwen van Maroef aan het wankelen was geraakt: de gebeurtenissen hadden elkaar dan ook wel in een bijzonder snel tempo gevolgd. Maar dankzij het grote aantal repen dat hij het laatste uur genuttigd had, begon de nieuwe Maroef, die even verdrongen (3) was door de oude, weer aan kracht te winnen. En al spoedig voelde hij zich sterk genoeg om de oude Maroef toe te voegen:
“Weet je wat je bent? Een grote sukkel ben je!”
“ Je lijkt Hajbaj wel,” zei de oude Maroef, die zich nog niet zo gauw liet overtuigen.
“Een sukkel!” herhaalde de nieuwe Maroef. “Wat wil je nog meer? Je bent de grootste geluksvogel op aarde, miljoenen mensen benijden je……”
“Jawel,” zei de oude Maroef. “En die karavaan dan ( en/of ) ? En als ze er achter komen, dat ik een gewone Egyptische muilenlapper ben?”
“Klets niet, kerel!” zei de nieuwe Maroef. “Wie denkt er aan karavanen wanneer er een prinses en een Cholliwoet-ster op je ligt te wachten? Grijp je kans en Allah zorgt wel voor de rest: een ieder draagt zijn lot om zijn hals gebonden.”
“Maar hoe grijp je een prinses?” zei de oude Maroef. “Ik bedoel…..”
“Niks te bedoelen,” zei de nieuwe Maroef. “Een vrouw is een vrouw, ook al is ze een prinses. Komaan, ouwe schobbejak, laat je niet kennen!”
Op dit moment schoof prinses Marilyn, die ongeduldig begon te worden, voorzichtig het muskietengaas opzij, stak haar hoofd naar buiten en riep:
“Oehoe!”
“Zie je wel?” zei de nieuwe Maroef.
“Wat zie ik wel?” zei de oude.
“Ze zegt: oehoe, net als iedere andere vrouw,” zei de nieuwe.
“Hoe weet je, dat iedere andere vrouw oehoe zegt?” vroeg de oude Maroef. “Je doet net of je weet ik hoeveel vrouwen gekend hebt.”
“Dat voel je,” zei de nieuwe Maroef. “Je hoeft toch ook niet alle duiven te horen koeren om te weten, dat de ene duif net zo koert als de andere.”
“Tjongejonge, wat een toestand!” zuchtte de oude Maroef.
“Wat bedoel je met: wat een toestand?” vroeg de nieuwe Maroef geïrriteerd.
“Niets, zomaar, in ’t algemeen,” zei de oude Maroef.
“Al dat gepraat over koerende duiven en zo; je voelt je zo opgelaten.”
“Wat heb je toch, m’n honingmannetje?” vroeg Marilyn. “Wat zit je daar zo triest te zitten en in jezelf te mompelen?”
“Ik…eh…hoogheid…Au!” zei de oude Maroef, want de nieuwe Maroef had hem uit alle macht op de tenen getrapt.
“Ezel! Je spreekt je eigen vrouw toch niet met hoogheid aan,” siste de nieuwe Maroef. “Zeg schattebout of honnepon of snoekepoek.”
“Wat zeg je?” vroeg de prinses.
“Niets…eh…snoekheid” zei Maroef.
“Snoekepoek!” zei de nieuwe Maroef.
“Snoekwat?” vroeg de oude Maroef.
“Poek,” zei de nieuwe Maroef.
“Poek,” zei de oude Maroef.
“Wat zeg je toch allemaal? Ik versta er niets van,” zei Marilyn.
“Ik weet het niet meer,” zei Maroef. “Ik zei poek, geloof ik.”
“Poek?” vroeg Marilyn. “Wat betekent poek?”
“Niets, zomaar, ik weet het ook niet,” zei Maroef. “Het is zomaar een woord.”
“Maar waarom zeg je het dan?” vroeg Marilyn.
“Het ontviel me zo,” zei Maroef. “Ik dacht, kom laat ik eens poek zeggen. Nou en toen zei ik poek.”
“O,” zei Marilyn. “Ik geloof er geen woord van,” vervolgde zij. “Het is vast iets obsceens, in het Grieks of zo. Maar waarom zou je er in het Grieks omheen draaien, m’n hartebloempje? We zijn toch getrouwd? Zeg maar ronduit wat je wilt, dan zullen we eens kijken wat we eraan kunnen doen.”
“O Allah,” zei Maroef, “wat een toestand, wat een toestand!”
“Maar wat heb je dan toch?” vroeg Marilyn ongeduldig. “Waarom zet je een gezicht als een ongeluksprofeet? Vind je het niet fijn om met mij getrouwd te zijn?”
“Natuurlijk, natuurlijk,” zei Maroef. “Alleen….”
“Wat alleen?” vroeg Marilyn, terwijl haar ogen gevaarlijk begonnen te fonkelen. “Is er iets niet goed aan me? Deugt m’n lijn soms niet? Heb ik soms kromme benen? Zit mijn boezem niet op de juiste plaats? Of heb je te veel commercialistische gedichten gelezen?”
“Nee, o nee,” zei Maroef haastig, “u…je bent volmaakt, veel te volmaakt, overweldigend volmaakt! Daarom juist. Het is allemaal de schuld van uw…. van je vader.”
“Hoe allemaal? Wat allemaal?” vroeg de prinses.
“Nou, dat ik…dat we getrouwd zijn,” zei Maroef.

“De schuld…?”begon Marilyn; maar de nieuwe Maroef vond, dat het nu de hoogste tijd werd om in te grijpen en met een laatste krachtsinspanning slaagde hij erin de oude Maroef definitief het zwijgen op te leggen. “Hij bedoelt,” nam hij het gesprek over….”ik bedoel, bedoel ik, dat je vader mij niet de gelegenheid gegeven heeft ons huwelijk te vieren zoals het hoort; dat is het wat me zo dwars zit. Heb je niet gezien hoe krenterig ik geweest ben tegenover jou en de dames van het paleis? En het is allemaal de schuld van je vader die me niet op de aankomst van mijn grote karavaan heeft willen laten wachten. Want ik had je toch minstens een dozijn zesdubbele colliers van parels zo groot als duiveneieren moeten geven, een garderobe zoals alle koningsdochters ter wereld bij elkaar nog niet hebben en een collectie juwelen waar je een apart paleis voor had moeten bouwen om ze onder te brengen. En ik voel me gewoon een schraalhans, zo weinig als ik je ouders en gasten heb kunnen aanbieden! Maar je vader had het nu eenmaal in zijn hoofd gezet, dat we meteen moesten trouwen en vandaar deze toestand. Tjongejonge, ik geneer me dood!”
Bij deze woorden begon de prinses hard te lachen en zei: “Malle vent, ik ben toch met jou getrouwd en niet met je juwelen! En we hebben vannacht toch zeker wel wat anders te doen dan over juwelen te praten? Ik ben maar in één juweel geïnteresseerd en je mag driemaal raden wat voor juweel.”

“Een robijn,” zei Maroef.
“Bravo!” zei de prinses. “Heb je mijn Cholliwoet wel eens gezien?”
“En of!” zei Maroef.
“Nou, dat was nog maar een flauwe afspiegeling van wat ik je nu zal laten zien,” zei de prinses. “Komaan, suikerbaby, laat eens zien of je Marilyn waard bent!”
En Maroef ontdeed zich snel van zijn kleren en haastte zich naar het huwelijksbed, waar Marilyn hem in de meest verleidelijke pose opwachtte; en de blik die zij hem vanonder half-geloken oogleden toezond was van een zodanige gloed, dat het vuur ervan eerst zijn ogen verschroeide, vervolgens zijn hart in vlammen zette en vandaar als een lavastroom in zijn onderlichaam drong! En hij dacht bij zich zelf (maar het was geen denken meer te noemen, het was een hersenstorm): “Ik Maroef, schobbejak Marilyn molentje molentje Hoog-in-de-Wind en grijp o grijp wat uw hand o ouwe jongen boezem dubbele rozen tulpenbollen bolle tulpen tulpetuilen ballen bolle bekkens en wie heeft er de kleine bugel gezien en wie heeft er de grote bugel gezien en o golf o Cholliwoet een ieder draagt zijn lot om zijn hals gebonden!” Toen hij zich echter naast haar had neergevlijd en armen en benen handen en dijen zich in elkaar verstrengelden en bloot aan bloot zijn warmte meedeelde, kon hij alleen nog maar denken: “Hoei!”

En na de eerste amoureuze terreinverkenningen en schermutselingen legde Maroef zijn hand op de knieën van de prinses, die onmiddellijk overeind veerde en op zijn schoot wipte. En de lippen spraken de taal der lippen en de tongen de taal der tongen; en het was een taal rijk aan fricatieven en mouilleringen en met een soepel en gevarieerd systeem van vervoegingen. En Maroef drukte haar zo stevig tegen zijn borst, als wilde hij alle honing uit haar zoetgeurend lichaam persen en van haar lippen drinken. En hij schoof zijn rechter hand onder haar linker oksel en steunde zijn linker hand in de plooi van haar lies, en het was of er een stormvlaag door hun lichamen ging en al hun snaren begonnen te trillen. Daarop sloeg hij haar met de gestrekte hand tussen de borsten en de schok plantte zich voort tussen haar dijen die zich sidderend openden; en hij schoof meteen in de opening en legde haar benen om zijn lendenen en terwijl hij de stormram richtte op de poort van de citadel (4) , de in het warme dal verscholen liefdesvesting, riep hij uit: “Hei hop! Val aan!”

En prinses Marilyn antwoordde: “Kom op, o haan!” En zo gezegd zo gedaan; en in snelle galop drong hij steeds verder op, tot de slotpoort zei: stop, maar toen er op zijn geklop niet werd opengedaan, beukte hij zich met de stormram baan en toen was het gauw met de weerstand gedaan. En de poort vloog aan splinters en reeds sloeg hij een bres,  en zijn snelle succes ontlokte de prinses een luid: “Oh-óóóh!” Maar hij riep: “O zo!” en terwijl zijn ogen glunderden en zijn handen plunderden, drong zijn mankracht in golf na golf de vesting binnen, rovend wat er te roven viel, klovend wat er te kloven viel, dovend wat er te doven viel;  want al gauw stond het hele fort in lichtelaaie, zodat er heel wat viel te blussen, terwijl prinses Marilyn intussen spartelde aan het spit, gebraden boven haar eigen vuur. En zo ontrolde zich het heroïeke avontuur, adembenemend en puur, en zonder rust noch duur, want Maroef was flink van postuur en Marilyn een onvermoeibaar creatuur en uur na uur brandde het vuur der natuur. Maar geloofd zij Hij, die de lichamen der geliefden aaneensmeedt op het aambeeld der passie, tot heil van de progenituur!
En na een nacht van strelingen en omhelzingen, van kussen en omstrengelingen stond Maroef tenslotte op om zich naar het hammambad te begeven, hoewel Marilyn hem slechts met een zucht van spijt kon laten gaan. En na gebaad en uit de voor hem gereedliggende gewaden het uniform van grootadmiraal gekozen te hebben, nam hij in de hefstoel plaats die hem naar de troonzaal bracht, waar hij plaats nam aan de rechterhand van de sultan ten einde de complimenten en gelukwensen van de emirs, hofdignitarissen en verdere autoriteiten in ontvangst te nemen. En hij liet op eigen gezag de minister, zijn vijand, halen en beval hem, aan alle aanwezigen eregewaden uit te delen en de meest royale schenkingen te doen aan de emirs en hun echtgenoten, de autoriteiten en hun echtgenoten, de paleiswachten en hun echtgenoten en ten slotte aan alle eunuchen van het paleis, jong en oud, groot en klein. En bovendien liet hij steeds weer nieuwe zakken met geld halen en deelde handenvol dollaren uit aan ieder die maar wilde hebben. En zo maakte hij zich in een ommezien in hoge mate bemind en ieder was vol lof over zijn wijsheid, zijn verstandig beleid en zijn inzicht in de noden van de tijd; iedereen hoopte, dat hij spoedig de oude sultan Sam zou opvolgen.

En zo gingen twintig dagen voorbij, die Maroef voor het daagse deel besteedde aan het rondstrooien van dollaren en voor het nachtelijk deel aan de echtelijke genoegens met prinses Marilyn die een hartstochtelijke liefde voor hem had opgevat.