Anansi, de Trickster.

Klik hier voor mijn commentaar.

(Uit: Voorhoeve, Dikke Ikke en de rest, Het verjaardagsfeest, pag 18-21.)

Het verjaardagsfeest.

Tekenaar onbekend, uit Dikke Ikke en de rest.

Anansi zou gauw jarig worden en hij wilde een feest geven voor al zijn vrienden: Haas, Hert, Hond, Olifant, Tijger, Vos, te veel om op te noemen. Er was maar één dier waar hij echt een hekel aan had, en dat was Schildpad. Je weet wel, dat dier dat altijd zo ernstig en wijs doet en zo doodbedaard loopt, alsof het nooit haast heeft. Daarom besloot Anansi een grote maaltijd te geven op de top van de berg. De bedaarde Schildpad zou dan wel te laat komen, als al het eten op was.

Maar Schildpad is dan misschien niet één van de vlugsten, hij is wèl één van de slimsten. Hij was heel vroeg in de morgen op pad gegaan, nog voor de zon opkwam, en net toen de andere dieren aan tafel zouden gaan, kwam ook Schildpad Anansi feliciteren met zijn verjaardag.

“Hartelijk bedankt” zei Anansi “ik ben blij dat je er bent, want we wilden juist beginnen, en ik maakte me al ongerust. Dus als jullie nu allemaal je handen wilt wassen, dan kunnen we beginnen te eten.” De dieren keken elkaar verbaasd aan. Handen wassen? Wat was dat nou voor onzin? Daar hadden ze nog nooit van gehoord. Zeker weer wat nieuws van Anansi. “Hoe doe je dat, Anansi?” wilden ze weten. “Jullie willen me toch niet wijsmaken dat jullie gewend zijn om met ongewassen handen aan tafel te gaan? Dat heeft mijn lieve moeder zaliger me wel anders geleerd. Ik hoor het haar nog zo zeggen: altijd eerst handjes wassen voor je aan tafel gaat. Er stroomt hier een riviertje onder aan de berg. Gaan jullie nu maar gauw, dan zal ik alvast de soep opdoen.”

Dat was een tegenvaller voor Schildpad die niet zo snel uit de voeten kan. Hij haastte zich wat hij kon, maar hij kwam toch pas boven toen de soep al op was. “Ga maar gauw zitten” zei Anansi. “Maar laat toch eerst even zien of je nu schone handen hebt.” Schildpad liet zijn handen zien. Op weg naar boven waren ze natuurlijk weer vuil geworden. Anansi was verontwaardigd. “Wil je nu echt met zulke vieze handen gaan eten? Kijk, er zit modder aan en je hebt ook nog zwarte nagels. Maar ik zal je nog één kans geven. Ga ze nu maar gauw wassen, dan zal ik een extra lekker stukje voor je bewaren.”

Schildpad begreep dat hij nooit met schone handen aan tafel zou kunnen komen, en dat Anansi dit alleen had bedacht om hem te plagen. Hij keerde mismoedig terug. Tijdens de lange tocht naar huis had hij tijd te over om te bedenken hoe hij zich op Anansi zou kunnen wreken.

Nu wilde het geval dat Schildpad juist de volgende week jarig zou worden. Hij nodigde alle dieren uit op een groot diner op de bodem van de zee. Anansi is zo licht dat hij over het water kan lopen, zoals je vast weleens gezien hebt. Hij kan dus nooit naar de bodem van de zee komen.

Maar Anansi is niet voor één gat te vangen. Op zolder had hij nog een oude overjas van zijn vader liggen. Die trok hij aan en de zakken stopte hij vol met zware keien. Zo kwam hij toch nog op het feest van Schildpad. Hij gunde zich haast de tijd niet om Schildpad te feliciteren. Hij ging direct aan tafel zitten en had de lepel al in de hand om er vlug bij te zijn. Schildpad wist even niet hoe hij het had. Het was Anansi dus toch gelukt! Toen iedereen aan tafel zat, zei hij: “Ik heb altijd geleerd van mijn moeder dat je je jas uit moet doen, voor je aan tafel gaat. Ik weet niet uit wat voor een familie jij komt, vriend Anansi, maar mij bederft het de eetlust als ik je zo aan tafel zie zitten in je overjas. Wees dus zo vriendelijk om je jas uit te trekken.”

Hoe Anansi ook tegensputterde, hij moest zijn overjas uittrekken. En daarmee vloog hij natuurlijk als een kurk naar de oppervlakte en zag al het lekkers aan zijn mond voorbij gaan.