4. De Trickster van de Nez Perce.

Klik hier voor de originele tekst.

Prairiewolf schept de Mens.

Eens, lang geleden voordat er mensen op aarde leefden, kwam er een monster uit het noorden afdalen naar de aarde. Het was een geweldig groot monster, en het at alles op waar zijn oog opviel. Hij at kleine dieren zoals  hertjes, eekhoorntjes (chipmonks), wasbeertjes en muizen, maar ook grote dieren. Hij at damherten. elanden en zelfs bergleeuwen.

Prairiewolf ging op zoek naar zijn vrienden, maar hij kon er geen meer vinden. Dat maakte hem heel erg kwaad. Hij besloot dat het tijd werd om het monster een halt toe te roepen.

Prairiewolf stak de Snake River over, en bond zich vast aan de hoogste piek van de Wallowa Mountains. Daarop daagde hij het monster uit door het van de andere kant van de rivier toe te roepen. “Pak me dan, als je kan…Kom me dan opeten, als je kunt!” Daarop baande het monster zich een weg naar de overkant, liep met grote brede schreden de bergen in. Hij probeerde door zo hard mogelijk de lucht in te ademen Prairiewolf van de bergtop op te zuigen, maar dat lukte helemaal niet. Prairiewolf had zich een touw gemaakt dat ijzersterk was en bestand tegen de rukwind die het monster maakte om hem van de bergtop af te krijgen.

Dat boezemde het monster ontzag en angst voor Prairiewolf in. Hij besloot vrienden met hem te worden en hij nodigde Prairiewolf uit om een tijdje bij hem te logeren. Op een dag vertelde Prairiewolf het monster dat hij graag eens weer alle dieren wilde terugzien, die het monster had opgegeten en nu in de buik van het monster zaten. Het monster stemde ermee in dat Prairiewolf de buik van het monster mocht bezoeken.

Toen hij binnen was, zag Prairiewolf zijn vrienden weer, en ze zaten allemaal veilig in de buik van het monster. Hij zei ze dat ze zich erop moesten voorbereiden te ontsnappen. En hij ging aan het werk. Met de vuur-starter maakte hij een immens groot vuur in de buik van het monster. Toen pakte hij zijn mes en doorboorde daarmee het hart van het monster. Het monster ging glorieus ten onder en stierf en alle dieren konden ontsnappen. Prairiewolf was de laatste die het zinkende schip verliet.

Prairiewolf zei dat hij ter herinnering aan deze gebeurtenis, een nieuw dier zou scheppen, een mens. Prairiewolf sneed het monster in stukken en gooide de stukken in de vier windrichtingen. Waar een stuk neerkwam op de grond, sommige in het noorden, sommige in het zuiden, andere in het oosten en weer andere in het westen,  in de dalen, in de bergkloven en langs de rivieren, overal werd een stam geboren. Zo ontstonden alle stammen.

Toen hij hiermee klaar was, zei de Vos, de beste vriend van Prairiewolf, dat er nog geen stam bestond op de plaats waar ze stonden. Prairiewolf zei hem dat het hem speet, maar hij had geen stukken monster meer tot zijn beschikking. Toen kreeg hij een idee. Hij waste het bloed van het monster van zijn handen en sproeide druppels bloed op de grond.

Prairiewolf zei: Hier, op deze grond, komen de Nez Perce  te leven. Zij zullen niet erg talrijk zijn, maar sterk en zuiver.” En zó kwamen de eerste mensen op aarde.