Jeha is heel erg eigenwijs

(Voor kinderen (1), Egypte,  1988)

Jeha zat samen met zijn vrouw op z’n gemak lekker rustig te zitten, toen hij opeens tegen haar zei:
“Sta eens op en ga de ezel haver geven!“  Daarop zei zij:
“Doe het zelf!”
Jeha wilde hierover geen ruzie maken. Het liep er uiteindelijk op uit dat ze beiden hun mond hielden. Ze kwamen overeen dat wie het eerst zou spreken van hen, dat die zou opstaan om de ezel voer voor te zetten. Jeha ging in een hoekje van het huis zitten. Uren gingen voorbij dat er geen geluidje te horen was, het echtpaar niet bewoog en niet met elkaar sprak. Zijn vrouw miste de kracht om dit zo vol te houden, ging het huis uit en liet Jeha achter. Zij ging naar de buren. En toen zij haar verhaal had gedaan bij haar buren, besloot ze dat met te zeggen:
“Ik heb toch gezegd dat hij koppig is!”

Ondertussen sloop er een dief het huis van Jeha binnen (2). Hij trof een netjes opgeruimd huis aan waarin helemaal geen stemmen waren te horen. De dief dacht dat de bewoners de deur uit waren gegaan en deed alles dat naar zijn gading was in zijn zak om het mee te kunnen nemen. Toen kwam de dief in de kamer waarin Jeha zat. Hij zat daar maar wat te zitten in een hoekje van de kamer. En Jeha bekommerde ze helemaal niet om wat er om hem heen gebeurde. De dief verschrok in eerste instantie. Meteen daarop schoot hem door het hoofd dat Jeha wel ziek moest zijn en niet kon lopen en praten. En hij verzamelde wat hem aanstond, en ook pakte hij de tulband van Jeha’s hoofd, om erachter komen of Jeha wel of niet iets zou zeggen. Maar Jeha bewoog niet.  Hij bleef stil zitten, waarop de dief de tulband in zijn zak stopte en alles wat hij maar mee kon nemen. En ging er vandoor en liet Jeha achter op z’n plekje.

Na een poosje kwam de zoon van de buren binnen met een kommetje eten voor

Jeha.  En die zag hem ook al zitten te zitten zonder te bewegen. Het kind zei hem:
“Uw echtgenote stuurt mij met dit eten, omdat u wel honger zult hebben!”
Maar Jeha zei geen woord, maar wees met zijn vinger op zijn hoofd om de jongen duidelijk te maken, wat er was gebeurd waardoor het huis leeg was geroofd en hij zijn tulband kwijt. Hij vroeg hem ook of zijn vrouw al gepraat had. Maar de jongen begreep niets van wat hij bedoelde. Hij begreep dat hij het kommetje onderste boven moest keren daar waar Jeha hem had gewezen (3). En de jongen liep op Jeha toe, hield het kommetje boven zijn hoofd en kieperde het kommetje met de hete soep om op het hoofd van Jeha. De  inhoud ervan droop van zijn gezicht en zijn hoofd zat tot aan de kin onder de soep. Terwijl dit alles voorviel, gaf Jeha geen kik.

Daarop ging de jongen terug naar de vrouw van Jeha en vertelde haar wat er was gebeurd en hoe hij het huis helemaal leeg had aangetroffen. Toen de vrouw zo’n beetje doorhad wat er was gebeurd, rende ze naar huis. En om wat ze zag moest ze tegelijkertijd lachen en huilen (4). Maar Jeha bleef op zijn plaats zitten als een standbeeld.  Overrompeld door alle commotie zei ze tegen hem:
“Wa’s gebeur?”
Waarop hij haar ten antwoord gaf:
“Vrouw, ga de ezel te eten (klaver) geven, en hou op eigenwijs te zijn.”