Een luie wolf, een luie vos en een luie ezel. 

De intelligente ezel (deel 2).

Klik hier voor mijn noten bij de tekst.

Uit: Max en de maxi-monsters: luie vos en luie wolf

Na een tijdje stopte de wolf plotseling met lopen en hij schreeuwde opgewonden: “Kijk, kijk daar eens!” en hij tuurde naar het veld in de verte, en de vos deed hetzelfde, en keek ook eens om zich heen, maar hij zag niets dat de moeite waard was, en hij vroeg de wolf: “Waarop wil je jacht maken, broer Wolf? Ik zie niets om op te jagen, mis ik iets?” Daarop antwoordde hem de Wolf: “Zie je dat dan niet? Daar recht voor je? Die ezel, die daar zo mooi stil ligt in het veld, dat lijkt me echt een luie ezel (1), maar dat is niet van belang: vlees is vlees, en wij eten vlees in alle soorten en maten.”  Het antwoord van de wolf verraste de Vos en hij hield z’n hoofd een beetje meewarig scheef, toen hij zei: “Ik denk dat de honger je gek  (جنون) (2) maakt. Zolang ik leef, heb ik er nog nooit van gehoord dat een wolf en een vos ezels overvallen in de velden en ze opeten. Ben je dan vergeten dat een trap van een ezel heel hard aankomt als een hamerslag? Mijn beste vriend, alle kracht van een ezel, een paard en een muildier zit in z’n benen. Ik heb zelf eens die ervaring opgedaan met een paard .….  (3) Maar de wolf luisterde al niet meer naar de vos toen die z’n verhaal vertelde en onderbrak hem door op te merken: “Hoe je het ook wendt of keert, ik ken een truc (4) om de ezel te pakken te  nemen, we sluipen dichterbij tot we zo dichtbij hem zijn dat ik achter hem ben, dan bespring ik hem, en bijt hem in zijn  nek…” De vos voelde zich in het nauw gebracht en vroeg de wolf perplex: “Wat voor truc ken je dan dat de ezel je toestaat hem te benaderen zonder dat hij je een schop verkoopt?” Daarop antwoordde de wolf hem: “Om hem zover te krijgen dat hij mij toestaat dichterbij te komen, suggereer (5) ik hem dat hij ziek is en dat hij een dokter nodig heeft om hem te behandelen en te genezen zodat hij mij gaat vertrouwen en dan kom ik dichterbij en verslind hem.” De luie vos sprak de wolf tegen, omdat het hem toescheen dat zijn slimmigheid gedoemd was te mislukken om met list en een trukendoos de ezel te grazen te nemen.

Maar de wolf was hongerig en moeder honger zette hem ertoe aan om op de ezel in het veld af te gaan. De vos volgde hem op een afstand heel erg op z’n hoede. En toen de luie ezel  de wolf zag naderen en een stuk achter hem de vos, stond hij op  en  was hij  gewaarschuwd om er goed op te letten wat er stond te gebeuren.