De intelligente ezel (deel 1).
Ze zeggen
dat er eens een luie (1) wolf was die in het bos leefde. Toen hij ouder werd,
was hij nauwelijks nog in staat om te jagen en zijn maaltje te vergaren. En hij
kwam niet van zijn plek om eens hard te lopen en te jagen op prooi. Hij
verzwakte en alle krachten lieten hem in de steek. Op een dag toen hij te lui
was om het bos in te gaan en zijn honger steeds groter werd, ontmoette hij een
luie vos (2) net zo lui als hij, maar met nog meer honger dan hij. Na wat
begroetingen uitgewisseld te hebben, liepen ze samen verder op. Ze vertelden
elkaar nieuwtjes over wat ieder van hen vandaag de dag te verduren had, zodat
ze er verbitterd (3) en mager bij liepen. Ze brachten zich de dagen van hun
jeugd in herinnering, de overvloed aan eten die je met gemak wist te vangen.
Ieder van hen vertelde een verhaaltje over de plekken waar ze jaagden en wat ze
niet allemaal te eten hadden, hoe ze hun prooi flink te pakken kregen en het
speeksel liep hen in de mond en ieder voelde des temeer de hevige honger die
hen kwelde. En de wolf riep uit: “ Oh broer Vos, jij weet vast en zeker een listig
middel, een leuke truc om ……… jij bent vast
in staat om voor ons op een list te komen om iets te eten te vangen, hoop ik, want ik stel al mijn vertrouwen in
jouw slimheid
en vaardigheden.” De Vos glimlachte lui, en zijn ijdelheid (4)
was door de lofrede van de wolf gevleid, en hij zuchtte, en antwoordde
zeggende: “Deze dagen gaan de zaken slecht, maar als we geluk hebben dan kan
het gebeuren dat we een uit zijn kudde verdwaald schaap tegenkomen, schapen
zijn een gemakkelijke prooi om op te jagen, wat mij betreft lust ik ze niet en
laat ik ze helemaal alleen over aan jou, broer Wolf. Ik verlustig me liever aan
kippen of een eendje. Het gesprek met de Vos had de eetlust van de wolf gewekt,
hij kreeg trek in schaap en hij versnelde zijn pas. Voortdurend keek hij om
zich heen, nu eens hier dan weer daar of er misschien vlees te halen was en hij
geluk had zoals de Vos hem zei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten